Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789604761036
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
[...] Με αφορμή το έργο του Θόδωρου και τις εκδηλώσεις που οργανώνει το Μουσείο Μπενάκη για να το τιμήσει, αισθάνομαι υποχρεωμένος να υπερασπιστώ και πάλι τη βαθύτατα εδραιωμένη μέσα μου πεποίθηση για την εσωτερική ενότητα, την ακατάλυτη συνοχή και τη θαυμαστή συνέχεια της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Μια συνέχεια που μόνο με την ιστορία του ανθρώπου μπορεί να παραβληθεί. Και η οποία γίνεται αντιληπτή, παρά τις φαινομενικές της ανατροπές, τους συχνούς αναπροσανατολισμούς των στόχων της, τις περιοδικές αναθεωρήσεις της αποτελεσματικότητας του εξοπλισμού της, τα συχνότατα αινιγματικά, ακόμα πιο συχνά τα κρυπτογραφημένα της μηνύματα. Γιατί οι διάφορες `τομές` και οι `παύσεις`, οι `μετατάξεις` και οι `μεταστοιχειώσεις`, τα επιθετικά ενίοτε `άλματα` και τα θεωρούμενα ως ανασταλτικά νοσταλγικά της `πισωγυρίσματα` δεν αντιπροσωπεύουν παρά τις απαραίτητες ανάσες, όσα περιοδικά διαλείμματα χρειάζεται ένας ζωντανός οργανισμός για να επιβιώσει. Και η Τέχνη, περισσότερο ίσως από οτιδήποτε άλλο, είναι ένας οργανισμός ζωντανός. Όταν μιλώ βεβαίως για την Τέχνη, αναφέρομαι αυτονόητα στις εκδηλώσεις της πνευματικής αισθαντικότητας συνολικά, στις δημιουργικές εκείνες διαδικασίες τις σημαδεμένες με την ευλάβεια των εξομολογήσεων. Η γλυπτική δημιουργία, πιο συγκεκριμένα, είναι κάτι παραπάνω από μια σύνθεση μορφών και σχημάτων, όγκων, επιφανειών και περιγραμμάτων. Ως αποτέλεσμα μάλιστα της νοητικής επεξεργασίας των ερεθισμάτων που δέχεται ο δημιουργός από τον κοινωνικό του περίγυρο, θα έλεγα πως είναι μια πράξη γενναιότητας. Μια πράξη γενναιότητας με στόχο την κατάκτηση του συχνά δυσπρόσιτου, του εν πολλοίς ακατανόητου, και με επακόλουθο την αποκάλυψη της αρμονίας στις λογικές και στις παραλογικές της συναρτήσεις- στις βεβαιότητες και στις αβεβαιότητες ενός κόσμου με καθόλου μεταφυσική τη διάσταση της ανθρώπινης, της γήινης και της αέρινης υπόστασης που τον συνέχει. Γι` αυτό και ο θεατής, ο ουσιαστικός παραλήπτης των έργων της, έχει την αίσθηση πως παρακολουθεί ή μάλλον ότι συμμετέχει στην τελετουργία ενός μυστηρίου με καταπραϋντικές και διεγερτικές ταυτόχρονα επιπτώσεις.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
Ο Άγγελος Δεληβοριάς γεννήθηκε το 1937 στην Αθήνα. Σπούδασε αρχαιολογία και ιστορία (1956) στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Ξεκίνησε τις μεταπτυχιακές του σπουδές το 1964 στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ/Μπραϊσγκάου και το 1965, έπειτα από επιτυχή διαγωνισμό, διορίστηκε στην Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία. Υπηρέτησε αρχικά στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας υπό την καθοδήγηση του Χρήστου και της Σέμνης Καρούζου και αργότερα ως επιμελητής στις Εφορείες Αρχαιοτήτων Αχαΐας και Αρκαδίας-Λακωνίας.
Το 1969, με υποτροφία της Alexander von Humboldt Stiftung, άρχισε τη μελέτη της διδακτορικής του διατριβής στο Πανεπιστήμιο του Τύμπινγκεν, την οποία και ολοκλήρωσε το 1972. Κατά το διάστημα 1972-1973 συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και στην Ecole Pratique des Hautes Etudes. Από το 1973 έως και το 2014, για 41 χρόνια, διηύθηνε το Μουσείο Μπενάκη, τη ριζική ανάπλαση του οποίου ανέλαβε και ολοκλήρωσε τον Ιούνιο του 2000. Για την οργάνωση των νέων εκθεσιακών χώρων έτυχε διεθνούς αναγνωρίσεως και τιμήθηκε με το χρυσό μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1992 εξελέγη καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1998 έως το 2003 διετέλεσε διευθυντής προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών στο ίδιο Τμήμα. Το 2005 αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο ως ομότιμος. Άρθρα και εργασίες του έχουν δημοσιευθεί σε πολλές ελληνικές και διεθνείς εκδόσεις.
Έφυγε από τη ζωή στις 24 Απριλίου 2018, σε ηλικία 81 ετών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Χάρης Καμπουρίδης είναι σημειολόγος και ιστορικός της τέχνης, πρόεδρος της Εταιρείας Εικαστικών Μελετών - Αρχείο Νεοελληνικής Τέχνης. Διετέλεσε μέλος των επιτροπών προγραμματισμού της Πινακοθήκης Ρόδου και της Εθνικής Πινακοθήκης, σύμβουλος της Κτηματικής Τράπεζας σε θέματα πολιτισμού και επίκουρος καθηγητής Επικοινωνιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σπουδασε στην Ελλάδα και στο Άαχεν, όπου και ίδρυσε (1977) το διεθνές επιστημονικό περιοδικό Code: An International Journal of Semiotics. Δημοσίευσε μελέτες σε πρακτικά συνεδρίων και ειδικά περιοδικά, οργάνωσε μουσειακές εκθέσεις για το ΥΠ.ΠΟ και από το 1985 είναι τεχνοκριτικός της εφ. ΤΑ ΝΕΑ. Το 1993 εξελέγη μέλος της Academia Europea. Γεννήθηκε στην Κομοτηνή, το 1950.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Ντένης Ζαχαρόπουλος είναι ιστορικός και κριτικός της τέχνης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 11 Ιουνίου 1952. Τελείωσε το Λεόντειο Λύκειο το 1970 και παράλληλα σπούδασε μουσική και ιστορία της μουσικής στο Ωδείο Αθηνών. Σπούδασε σύγχρονη φιλολογία και αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Αιξ-αν-Προβάνς, κοινωνιολογία της τέχνης και σημαντική των αναπαραστατικών συστημάτων στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών στο Παρίσι. Ανώτατο δίπλωμα κοινωνικών επιστημών με τον J. Cassou, το 1976. Μεταπτυχιακό στην ιστορία και θεωρία της τέχνης με τους L. Marin, H. Damish και G. Genette, το 1980. Παρακολούθησε συστηματικά το διδακτορικό σεμινάριο φιλοσοφίας και αισθητικής του L. Marin από το 1980 έως το 1985. Από το 1986 μέχρι το 1991 δίδαξε στην Ανωτάτη Σχολή Εικαστικών Τεχνών της Γενεύης· από το 1986 μέχρι το 1993 στη Μεταπτυχιακή Σχολή του Εθνικού Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης, "Le Magazin", της Γκρενόμπλ· από το 1992 μέχρι το 1996 εκλέχτηκε ομότιμος καθηγητής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βιέννης και διευθυντής του Ινστιτούτου Σύγχρονης Τέχνης. Δίδαξε ως καθηγητής στο Μεταπτυχιακό της Rijksacademie van Beeldende Kunsten, στο Άμστερνταμ, και ως έκτακτος καθηγητής στη Hochschulle fur Kunst und Gestaltung της Βέρνης. Από το 2002 διδάσκει ιστορία της τέχνης και μουσειολογία στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου του Αιγαίου, στη Μυτιλήνη.
Έχει διατελέσει: διευθυντής του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης και Πολιτισμού και Πάρκου Γλυπτικής, Domaine de Kerguehennec στη Βρετάνη, Γαλλία από το 1992-1999. Συν-διευθυντής της Documenta IX του Κάσσελ, 1992. Κομισάριος του Γαλλικού Περιπτέρου στη 48η Μπιενάλε της Βενετίας, 1999. Σύμβουλος της Επιτροπής Αναγνώρισης Ανωτάτων Διπλωμάτων Καλών Τεχνών του Ομοσπονδιακού Συνεδρίου Δημόσιας Εκπαίδευσης της Ελβετίας.
Επιμελητής και οργανωτής πολυάριθμων εκθέσεων σε Μουσεία και Κέντρα Τέχνης στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ελβετία, την Ιταλία, την Ελλάδα, την Αυστρία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Ολλανδία, το Μαυροβούνιο και τις Η.Π.Α.
Εκλέχτηκε Γενικός Επιθεωρητής Καλών Τεχνών του Υπουργείου Πολιτισμού της Γαλλίας το 1999, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 2000. Έχει διατελέσει σύμβουλος και σύνεδρο μέλος της Εθνικής Συλλογής Σύγχρονης Τέχνης της Γαλλίας, από το 1993 μέχρι το 2000, των περιφερειακών συλλογών της Καμπανίας και Αρδεννών, από το 1997 μέχρι το 2000, του Βορρά και Καλαί, από το 1984 μέχρι το 1990. Διατέλεσε σύνεδρο μέλος της επιτροπής διεθνούς πολιτιστικής πολιτικής του Υπουργείου Εξωτερικών της Γαλλίας από το 1993 μέχρι το 1999. Από το 1987 μέχρι το 1989 συμμετείχε ως μέλος της Επιτροπής Εκθέσεων του Υπουργείου Πολιτισμού της Ισπανίας. Συντονιστής Προγράμματος του Ελληνικού Μήνα στο Λονδίνο, 1975-1976, Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης. Βοηθός του Τ. Σπητέρη από το 1973 μέχρι το 1979, για τη συγγραφή του τρίτομου "Τρεις αιώνες νεοελληνικής τέχνης (1660-1967)".
Κριτικός τέχνης, συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά. Δημοσίευσε βιβλία, καταλόγους, δοκίμια και μελέτες πάνω στη σύγχρονη τέχνη, τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την άρτε πόβερα, την τοιχογραφία, το χώρο, την αναπαράσταση, την αρχιτεκτονική, το τοπίο, τον ήχο, την ιστορία της τέχνης, τη μεθοδολογία, την ιστορία των θεσμών, την κριτική της τέχνης, και σημαντικό αριθμό μονογραφιών πάνω σε σύγχρονους και ιστορικούς καλλιτέχνες. Έχει δώσει διαλέξεις και συμμετάσχει, διευθύνει και οργανώσει συνέδρια σε πολυάριθμα μουσεία, ιδρύματα και πανεπιστήμια στην Ευρώπη και την Αμερική.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Θεόδωρος Γεωργίου (1954) είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (Σχολή Κοινωνικών, Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών). Είναι μαθητής του φιλοσόφου Jurgen Habermas, με τον οποίο χρόνια τώρα διεξάγει γόνιμο φιλοσοφικό και πολιτικό διάλογο. Είναι επιστημονικός συνεργάτης στο "Ινστιτούτο για την Κοινωνική Έρευνα" (Institut fur Sozialforschung) του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης.
Δίδαξε ως επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης κατά τα ακαδημαϊκά έτη 2006-2007, 2007-2008 και 2016-2017. Έχει διδάξει επίσης κατά διαστήματα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στα Πανεπιστήμια της Λειψίας και της Βόννης στη Γερμανία.
Είναι μέλος της Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας (Ε.Φ.Ε.) και του Forum fur Philosophie (Bad Homburg - Γερμανία). Έχει συμμετάσχει σε διεθνή και ελληνικά συνέδρια με πρωτότυπες επιστημονικές ανακοινώσεις.
Οι επιστημονικές έρευνές του έχουν ως θεματικά αντικείμενα: την πολιτική και την κοινωνική φιλοσοφία, την ηθική φιλοσοφία, την κριτική κοινωνική θεωρία, τη γνωσιοθεωρία και την επιστημολογία των κοινωνικών επιστημών, τη φιλοσοφία της γλώσσας, την αισθητική θεωρία και τη φιλοσοφία του πολιτισμού.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Τσαρλς Σπένσερ γεννήθηκε στο Λονδίνο από γονείς με Ρωσική και Πολωνική καταγωγή. Σπούδασε στο Λονδίνο και την Ρώμη. Κριτικός τέχνης διεθνούς φήμης, αρχισυντάκτης του περιοδικού "Art and Artists", συγγραφέας βιβλίων για τον Ερτέ, τον Λεόν Μπακστ, τον Ντιάγκιλεφ, τα Ρωσικά Μπαλέτα και τον Σέσιλ Μπήτον. Έχει δώσει διαλέξεις σε διάφορα Πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ρωσία. Επισκέφτηκε την Ελλάδα πρώτη φορά στο τέλος της δεκαετίας του ΄50 όπου γνώρισε τον Σπυρόπουλο. Αργότερα γνώρισε και άλλους διάσημους Έλληνες καλλιτέχνες για τους οποίους έγραψε σημαντικές κριτικές: τον Απέργη, τον Δρούγκα, τον Ζογγολόπουλο, τον Θόδωρο, τους Καλούτση, τους Καναγκίνη, τον Καπράλο, τον Καρά, τον Μόραλη, την Μιχαλέα, τον Ξενάκη, τον Σαχίνη, τον Τάκι, τον Φασσιανό και άλλους.
Έχει επίσης οργανώσει πολλές εκθέσεις Ελλήνων καλλιτεχνών στο Λονδίνο. Κατά την παραμονή του στην Αθήνα συνεργάστηκε με το Βρετανικό Συμβούλιο, τις γκαλερί "Δεσμός" και "Ζουμπουλάκη", έδωσε τακτικές διαλέξεις και συνεισέφερε με κείμενά του σε διάφορα περιοδικά τέχνης.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
O γλύπτης Θεόδωρος Παπαδημητρίου (1931-2018), ευρύτερα γνωστός ως "Θόδωρος", γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αγρίνιο. Τελειώνοντας το γυμνάσιο έφυγε για την Αθήνα, όπου το 1951 πέτυχε στις εξετάσεις της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών εκεί με καθηγητή τον Μιχάλη Τόμπρο, έφυγε με υποτροφία του ΙΚΥ στο Παρίσι όπου φοίτησε στην Εcole des Beaux-Arts με καθηγητή γλυπτικής τον Μαρσέλ Ζιμόντ. Στο Παρίσι ανέπτυξε μια συστηματική καλλιτεχνική έρευνα για τα ζητήματα της γλυπτικής στον δημόσιο χώρο, δημιουργώντας τις πρώτες ανεικονικές συνθέσεις του με μέταλλο. Το 1961 πραγματοποίησε την πρώτη του έκθεση στο Musee d΄ Art Moderne. Το 1965 συμμετείχε στη Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών στο Παρίσι κερδίζοντας το βραβείο Ροντέν. Η γλυπτική έκφρασή του παίρνει μορφές παρεμβατικές και επικοινωνιακές, όπως η μεγάλη έκθεση-εκδήλωσή του στο Εργαστήριο Σύγχρονης Τέχνης του Ινστιτούτου Γκαίτε. Από το 1971 έως το 1976 κεντρικό σημείο αναφοράς τού έργου του γίνονται οι "Χειρισμοί", με τους οποίους η γλυπτική ως μέσο επικοινωνίας διαλέγεται και δομείται/αποδομείται στη σχέση της με τα άλλα ΜΜΕ. Το 1972 διδάσκει γλυπτική στο California State University. Από το 1977 έως το 1983 συμμετέχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ιταλία, τις ΗΠΑ, το Βέλγιο, την Κίνα, τη Βουδαπέστη, κ.ά. Το 1980 επιστρέφει στην Ελλάδα και εκλέγεται καθηγητής στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ, όπου διδάσκει γλυπτική έως τη συνταξιοδότησή του, το 2007. Το 1983 η Εθνική Πινακοθήκη διοργάνωσε μεγάλη αναδρομική έκθεση του έργου του, με έργα της περιόδου 1953-1983. Ακολούθησαν εκθέσεις, εκδηλώσεις και εγκαταστάσεις στην Τουρκία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα και ολοκληρώθηκαν ενότητες του έργου του που είχαν μείνει ανολοκλήρωτες, όπως οι "Ισορροπίες" και οι "Καρυάτιδες". Στις 22 Μαΐου 2013 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας. Στα έργα που φιλοτέχνησε περιλαμβάνεται το έργο "Ωρολόγιον του μετρό", που δεσπόζει στον κεντρικό σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα, καθώς και το γλυπτό του βραβείου Διδώ Σωτηρίου το οποίο απονέμει η Εταιρεία Συγγραφέων. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα, στις 8 Ιουνίου 2018, σε ηλικία 87 ετών.
