«…Και πώς θα ονειρεύεται η Αριάδνη μου τα βράδια όταν κοιμάται; Τα μέσα της δωμάτια, θα ηχούν τελείως άδεια και μόνο αντίλαλους ακούς να επαναλαμβάνουν ρυθμικά τις τελευταίες συλλαβές, τα λόγια των πεθαμένων. Μα τέτοια μάτια όμορφα, αν μείνουν για πάντα άγρυπνα, κάποια στιγμή δακρύζουν. Και πώς θα πείσει έπειτα μια Κρητικιά πανέμορφη μεν, μα καταπονημένη, κάποιον που την κοιτάει διαρκώς με ανοιχτό το στόμα, έστω το πρώτο γράμμα της να ακούσει απ’ το «σ’ αγαπώ» της, ότι αυτά τα δάκρυα δεν είναι από την αγρύπνια τους αλλά επειδή κοιτά περιχαρής αυτόν που αγαπάει; Και πες δεν συμβαίνει τίποτα απ’ αυτά, πώς επιστέφει ο εισχωρών, αν μέσα στα σκοτάδια της, δεν έχει δέσει πριν, εκεί που αναβλύζουν τα δάκρυα, απ’ έξω έστω έναν σπάγκο; Και πώς μπορώ, εγώ από εδώ, να δέσω εκεί στα μάτια της, σε φεγγαρίσιο μέτωπο, πάνω απ’ την ωραία μύτη της τον μίτο της Αριάδνης;…»[απόσπασμα βιβλίου]Ένας μυθικός κατά τη μίαν όψιν ήρωας και ιστορικός κατά την άλλη, μετατρέπεται σε έναν συναρπαστικό αφηγητή της ύπαρξής μας. Αφήνοντας τη μυθολογία να εισχωρήσει στην ιστορία και το αντίστροφο, γονιμοποιεί και τις δύο και γεννά την εξιστόρηση των θαυμάσιων δεινών μας. Σα να θέλει να απολογηθεί που δεν θυμήθηκε να σηκώσει άσπρα πανιά επιστρέφοντας από την Κρήτη, τώρα ο «Θησέας» επιστρατεύει μια συντεταγμένη μνήμη να καταγράψει τα διατρέξαντα στον χρόνο και τον τόπο. Μια μνήμη που αποδεικνύεται συνολική, διεκδικεί να γίνει η συλλογική και ξεπερνώντας τα καθ’ ημάς τείνει να εξελιχθεί σε συμπαντική. Με το βάρος της ευθύνης να μιλήσει διά μέσου του Θησέα για το ουσιώδες «είναι» μας, αλλά και συχνά με περιπαικτικό, καθώς και παιγνιώδη λόγο, ο συγγραφέας, έχοντας εξουδετερώσει τον Μινώταυρο της κοινοτυπίας και έχοντας διασχίσει με επιτυχία τον δαιδαλώδη λαβύρινθο της λογοτεχνίας, μας προσφέρει ένα εντελώς πρωτότυπο έργο ζωής, ένα μυθιστόρημα που δεν διαρκεί όσο ο χρόνος ανάγνωσής του, αλλά ισχύει διά βίου. Ένα βιβλίο που κάθε φορά που το διαβάζεις μετατρέπεται σε ένα άλλο βιβλίο που πρέπει να το διαβάσεις ξανά από την αρχή.