Η παρούσα στιχουργική – δεν θα αποτολμούσα τον χαρακτηρισμό ποιητική – προσπάθεια είναι αιρετική. Από την παραδοσιακή, τη γνήσια κρητική μαντινάδα, κρατά κάποια εμφανή ή υποδόρια στοιχεία, πόρρω απέχει ωστόσο από το να χαρακτηριστεί «μαντιναδογραφία». Ο δημιουργός έχει ζήσει τη λαϊκότητα, μα τη μεταφέρει σε αυτό το έργο επιλεκτικά. Έχει επίσης επαφή με τη λογιότητα, αλλά κρατά και τις αποστάσεις του. Αγνοεί σηματοδότες και διαχωριστικές γραμμές μεταξύ μοντέρνου και παραδοσιακού και γράφει με βάση τις επιρροές του. Το «κακό» είναι πως οι επιρροές του τον έχουν αγγίξει βιωματικά, κι έτσι παρουσιάζει ως δικές του εμπειρίες που δεν του ανήκουν – όλες τουλάχιστον. Η ευγνωμοσύνη μου είναι απέραντη απέναντι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που μου εμπιστεύθηκαν τα βάσανα, τα συναισθήματα, τις προσωπικές τους ιστορίες. Ιστορίες αυτοτελείς που συσσωματώνονται μέσω του κοινού παρονομαστή των εννοιών – αλφαβητικά δοσμένων – σ’ αυτό το έργο.