Ένα σπινθηροβόλο κείμενο, με λόγο που ρέει και είναι χυμώδης χάρη στην προφορικότητά του και επιπλέον ένα «σύστημα» συνειδητοποίησης του εαυτού αρκετά στέρεο και αποτελεσματικό. Γι’ αυτό και, διαβάζοντας τις θεραπευτικές προτάσεις του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου αναγνωρίζει κανείς τη λειτουργία του ψυχοσωματικού μηχανισμού, την βασική προϋπόθεση και αρχή της σοφίας, που συνιστά η αυτογνωσία. Το πόνημα λοιπόν επιτυγχάνει τον σκοπό του εφό-σον οδηγεί τον αναγνώστη με λόγο ευχάριστο, απαλό και παιγνιώδη σ’ έναν από τους πυρήνες του είναι, την γνώση του εαυτού.
Η βασική αρχή της αυτοπαρατήρησης και αυτοσυνειδησίας προτείνεται ως στάση ζωής και συμπεριφοράς και από του σοφούς της Ανατολής. Στη Δύση όμως -και αυτή είναι μια προτεραιότητα του οικείου πολιτισμού που έχει εγγραφεί στον ψυχισμό του δυτικού ανθρώπου- οι προτεραιότητες ορίζονται βασικά από την κοινότητα και πρότυπο είναι είτε ο ήρωας, όπως συμβαίνει στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, είτε ο μάρτυρας όπως συμβαίνει στον χριστιανισμό.