«∆ίνη κι ωδίνη κάποτε, μας ελυπήθη ο θεός τους ερωτευμένους και δε μας έδωσε πυξίδα...» «Πρώτη η Σαπφώ αποκάλεσε τον έρωτα γλυκόπικρο. Και όποιος έχει ερωτευθεί δε θα διαφωνήσει μαζί της», γράφει η Αν Κάρσον στο βιβλίο της «γλυκόπικρος έρως». Και είναι αυτό ακριβώς που έρχεται να πραγματευθεί κι αυτή η συλλογή ποιημάτων. Aκριβώς αυτήν την αέναη -σαν χρωμοσωμική κληρονομιά- ροπή προς την ανέλπιδα αναζήτηση ενός έρωτα, με την ελπίδα πως η επόμενη φορά θα είναι αλλιώς, η επόμενη στροφή θα κρύβει τα καλύτερα κι ο επόμενος έρωτας θα κρατήσει για πάντα, η οποία κάνει τον φαύλο κύκλο να φαντάζει ολοκαίνουργιος! Μέχρι να σταματήσει ο έρωτας να βιώνεται σαν πόνος, η μοίρα είναι προδιαγεγραμμένη, όσες «Ανοίξεις» πάλι κι αν μας έρθουν.