Τα θέματα που θα εξεταστούν περαιτέρω σε διαλεκτική συνάρτηση με το Σύνταγμα και τον φόρο εισοδήματος στο Πρώτο Μέρος της μελέτης είναι τα ακόλουθα:

1. Η νομική έννοια του Εισοδήματος (σπουδαστικές σημειώσεις από το σύγγραμμα του αειμνήστου καθηγητή Λ. Θεοχαρόπουλου, «Φορολογικό Δίκαιο – Ειδικό», Θεσ/νίκη 1994, σ. 1-47).

2. Η νομοθετική ρύθμιση της φορολογικής υποχρέωσης και τα δικαιώματα του φορολογούμενου.

3. Ο κατά προσέγγιση καθορισμός του εισοδήματος και οι προϋποθέσεις της συνταγματικότητάς του.

4. Η οργάνωση της φορολογικής δίκης και η έκταση της εξουσίας του δικαστή.

5. Το πρόβλημα της ενδοστρεφούς δίκης.

6. Η ερμηνεία των φορολογικών νόμων μέσα στο συνταγματικό πλαίσιο.

7. Καθιέρωση της αρχής της νομιμότητας του φόρου και οι ιδιαιτερότητές της.

8. Η δημοσιονομική διάσταση της έννοιας του φόρου και το πρόβλημα του χαρακτηρισμού οικονομικού βάρους ως ανταποδοτικού τέλους.

9. Η ισότητα έναντι στα δημόσια βάρη και σχετικά νομολογιακά ζητήματα.

10. Η ρύθμιση εκκρεμών (ανέλεγκτων) υποθέσεων φορολογίας εισοδήματος, σύμφωνα με το άρθρο 78 παράγ. 4 του Συντ.

11. Η δικονομική αντιμετώπιση του ισχυρισμού περί πλαστότητας εγγράφου στις διοικητικές διαφορές.

12. Το μέτρο της προσωπικής κράτησης για χρέη προς το δημόσιο.

Το Δεύτερο Μέρος της μελέτης αναφέρεται στη μακροοικονομική πολιτική της χώρας μας από την εποχή που προσχώρησε ως πλήρες μέλος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, την άνθηση και την παρακμή της οικονομίας, όταν το υψηλό έλλειμμα του 2009-2010 είχε ως επακόλουθο τη σύναψη δανειακής σύμβασης από συγκεκριμένους δανειστές και με τους όρους που επέβαλαν εκείνοι ως προς το δάνειο και ως προς το εφαρμοστέο δίκαιο. Η συνταγματική τάξη της κοινοβουλευτικής διαδικασίας θέσπισης του ν. 3845/2010, η απόφαση 2010/320/Ε.Ε. για τα δημοσιονομικά και οικονομικά μέτρα προς περιορισμό του ελλείμματος, όπως και η θεσμική κατοχύρωση της νομικής υπόστασης του «Μνημονίου» με την απόφαση ΟλΣτΕ 668/2010 αναφέρονται προκειμένου να γίνει κατανοητό, για λόγους διδακτικούς, το γεγονός ότι το Μνημόνιο είναι κείμενο με νομικής δεσμεύσεις και δεν αποτελεί διεθνή συνθήκη. Μόνο όργανα του κράτους, με συγκεκριμένες αρμοδιότητες που τους παρέχονται από την ελληνική έννομη τάξη, μπορούν να διεκπεραιώνουν τη διαδικασία αναγκαστικής εκτέλεσης εις βάρος των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού Δημοσίου.

Ακόλουθα ο νόμος 4050/2012, που αφορά την τροποποίηση τίτλων εκδόσεως ή εγγυήσεως του ελληνικού δημοσίου με συμφωνία των ομολογιούχων με νέους τίτλους, όπως εξετάστηκε από το ΣτΕ με την υπ’ αριθμ. 1116/2014 απόφασή του και από την πλευρά της ευρωπαϊκής σύμβασης για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών (ΕΣΔΑ), θεωρήθηκε ότι υπάρχει σοβαρή αμφισβήτηση ως προς τη νομική βάση αποδοχής της λύσης που συμβάλλει στην περιστολή των δημοσίων δαπανών, αλλά επιβάλει περιορισμούς στα εισοδήματα (αποδοχές δημοσίου) και στην περιουσία (αντικατάσταση ομολόγων).

Στο Τρίτο Μέρος επιχειρείται, κατά το δυνατόν, η αναφορά κατ’ άρθρο του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ΚΦΕ) του ν. 4172/2013 και οι τροποποιήσεις που επήλθαν με τους μεταγενέστερους νόμους 4223/2013 και 4254/2014 με σχόλια σε διαλεκτική συνάρτηση με τη θεωρία του Φορολογικού Δικαίου και τη φορολογική πρακτική.