Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789603221340
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Dante Alighieri (1265-1321). Γεννήθηκε στη Φλωρεντία και πέθανε στη Ραβέννα, σε ηλικία 56 ετών.
Σπούδασε φιλοσοφία, θεολογία και νομικά. Αποφασιστικό ρόλο στη ζωή του και την όλη του ποιητική δημιουργία έπαιξε ο μεγάλος έρωτάς του προς την κατά ένα μόνο χρόνο νεώτερη του Βεατρίκη Πορτινάρι, την οποία και για πρώτη του φορά συνάντησε σε ηλικία μόλις εννιά ετών. Μετά από άλλα εννιά χρόνια, την ξανασυνάντησε και την αγάπησε περιπαθέστατα, αλλά και τελείως αγνά (πλατωνικά). Την έβλεπε σαν "άγγελο σε σχήμα γυναίκας" ή τέλος σαν "πηγή βαθύτατης και υψηλότατης συγκίνησης" γι΄ αυτόν.
Η Βεατρίκη, που είχε στο μεταξύ συζευχθεί με άλλον, πέθανε λίγο αργότερα, σε ηλικία μόνο 25 ετών.
Αρχικά ο Δάντης είχε περιγράψει τον πυριφλεγή μεγάλο του έρωτα στο βιβλίο του "Vita nuova" στη συνέχεια όμως έφθασε να τον αποθεώσει κυριολεκτικά, στο ασύγκριτο του αριστούργημα την περίφημη "Divina comedia", τη "Θεία κωμωδία", δηλαδή τo διαιρεμένο ως γνωστόν, σε τρία ξεχωριστά βιβλία: την "Κόλαση", το "Καθαρτήριο" και τον "Παράδεισο".
Ο μεγάλος Φλωρεντίνος βάρδος, μαζί με τον σχεδόν σύγχρονό του Πετράρχη, θεωρούνται κι σαν οι δύο αναμορφωτές της ιταλικής γλώσσας. Με τη μέγιστη επίδραση των έργων τους πέτυχαν έκτοτε να καθιερώσουν την καθομιλουμένη ζωντανή γλώσσα, του λαού ως γλώσσα της λογοτεχνίας, η οποία κατ΄ ολίγο, εξελίχθηκε και σε επίσημη γλώσσα ολόκληρου του Ιταλικού εθνικού συνόλου.
Τόσο στο "Συμπόσιό" του, όσο και, προ πάντως, στην "Θεία κωμωδία" του, ο Δάντης χρησιμοποιεί την καλλιεργημένη διάλεκτο της Τοσκάνας και της Φλωρεντίας, που έγινε κατόπιν πρότυπο για όλους τους υπόλοιπους Ιταλούς ποιητές και συγγραφείς. Καθώς δε τόνιζε κι ο ίδιος: "Χυδαία δεν είναι η γλώσσα του λαού, που εγώ μεταχειρίζομαι. Χυδαίοι είναι μόνο οι καταφρονητές της ζωντανής αυτής γλώσσας, την οποία μιλούν οι άνθρωποι του μόχθου και της προκοπής στη χώρα αυτή".
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Γκυστάβ Ντορέ (Στρασβούργο, 1832 - Παρίσι, 1883) ήταν Γάλλος εικαστικός, εικονογράφος και χαράκτης. Ξεκίνησε την καριέρα του ως εικονογράφος σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών στη σατιρική εφημερίδα "Le Journal pour rire". Στη συνέχεια διακρίθηκε σε διαγωνισμούς εικονογράφησης για εκδόσεις βιβλίων των Ραμπελαί, Μπαλζάκ, Μίλτονα και Δάντη. Το 1853 τού ζητήθηκε να εικονογραφήσει τα έργα του Μπάιρον και στη συνέχεια μια έκδοση της Βίβλου. Το 1856 εικονογράφησε τον "Θρύλο του περιπλανώμενου Ιουδαίου" για ένα σύντομο ποίημα του Πιερ-Ζαν ντε Ρανζέ, εμπνευσμένο από μυθιστόρημα του Οζέν Συ. Τη δεκαετία του 1860 εικονογράφησε τη γαλλική έκδοση του "Δον Κιχώτη". Οι εικονογραφήσεις του ήρωα του Θερβάντες και του ακολούθου του, Σάντσο Πάντσα, έγιναν τόσο διάσημες ώστε επηρέασαν αναγνώστες, καλλιτέχνες, καθώς και θεατρικούς ή κινηματογραφικούς σκηνοθέτες ως προς την όψη των δύο χαρακτήρων. Οι εικονογραφήσεις του της αγγλικής Βίβλου, το 1866, οδήγησαν την επόμενη χρονιά σε μια μεγάλη έκθεσή του στο Λονδίνο. Αυτή οδήγησε στην ίδρυση της Dore Gallery, στη Bond Street. Το 1869, ο Μπλανσάρ Τζέρολντ του πρότεινε να συνεργαστούν για να δημιουργήσουν ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο της πόλης του Λονδίνου. O Ντορέ υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με τους εκδότες Grant & Co έναντι ενός υπέρογκου ποσού για την εποχή (£10,000 ανά έτος), με την υποχρέωση της παραμονής του επί τρεις μήνες κάθε χρόνο στο Λονδίνο. Οι ξυλογραφίες και τα χαρακτικά που έκανε γι΄ αυτό το έργο ανήκουν στα σημαντικότερα έργα του. Το βιβλίο "London: A Pilgrimage", με 180 χαρακτικά του, εκδόθηκε τελικά το 1872 και είχε μεγάλη εμπορική απήχηση, αλλά συγκέντρωσε αρνητικές κριτικές στα έντυπα της εποχής. Ορισμένες από αυτές στράφηκαν στο γεγονός ότι ο Ντορέ φαινόταν "να εστιάζει στη φτώχεια ορισμένων τμημάτων του Λονδίνου". Το "The Art Journal" τον κατηγόρησε ότι ότι "περισσότερο επινοούσε παρά απεικόνιζε". Η εφημερίδα "Westminster Review" έγραψε ότι ο Ντορέ μας δίνει σκίτσα με κοινότυπα και εκχυδαϊσμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Παρά τις αρνητικές κριτικές, ο Ντορέ έλαβε αναθέσεις και από άλλους Βρετανούς εκδότες. Η ύστερη περίοδός του περιλαμβάνει εικονογραφήσεις έργων του Τόμας Χουντ, της "Μπαλλάντας του γέρου ναυτικού" του Σ.Τ. Κόουλριτζ, του "Χαμένου παράδεισου" του Μίλτον, των "Ειδυλλίων του βασιλιά" του Τέννυσον, του "Κορακιού" του Ε. Ά. Πόε, της "Θείας Κωμωδίας" του Δάντη και συνεργασία με την εφημερίδα "The Illustrated London News". Η προσωπική ζωή του Ντορέ ήταν μονήρης: συνέχισε να ζει με τη μητέρα του στο Παρίσι και να εικονογραφεί βιβλία ως το θάνατό του, μετά από σύντομη ασθένεια, στις 23 Ιανουαρίου 1883, σε ηλικία 51 ετών. Ο τάφος του βρίσκεται στο νεκροταφείο Περ Λασέζ του Παρισιού.
Ο Κώστας Σφήκας (1927-2009), γεννήθηκε στην Αθήνα. Εργάστηκε ως ταχυδρομικός υπάλληλος από τα εφηβικά του χρόνια. Το 1961 με τα "Εγκαίνια", μια μικρού μήκους ταινία, ξεκίνησε την περιπέτεια του αυτοδίδακτου κινηματογραφιστή. Το 1962 σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ "Αναμονή" και επτά χρόνια αργότερα μαζί με τον Σταύρο Τορνέ το μεσαίου μήκους ντοκιμαντέρ "Θηραϊκός όρθρος", που αγοράστηκε, αργότερα, από το ΜΟΜΑ της Νέας Υόρκης. Ταγμένος στον πειραματικό κινηματογράφο, ο Σφήκας γύρισε ταινίες μυθοπλασίας που προκάλεσαν συζητήσεις και τάραξαν τα νερά του μεταπολιτευτικού "Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου" ("Μοντέλο", 1974, "Μητροπόλεις", 1975, "Αλληγορία", 1986, "Το προφητικό πουλί των θλίψεων του Πάουλ Κλέε", 1995, "Προμηθεύς Εναντιοδρόμων", 1998, "Η γυναίκα της... και ο συλλέκτης - Αλληγορία ΙΙΙ", 2002, "Μεταμόρφωση", 2007). Μέχρι το τέλος, παρέμεινε μια σταθερή, μοναχική, εναλλακτική φωνή στα κινηματογραφικά τεκταινόμενα. Ανέλαβε, επίσης, τη σκηνοθεσία μιας σειράς εκπομπών για την κρατική τηλεόραση, οι οποίες συνθέτουν μια σπάνια ανθολογία εναλλακτικής-εικαστικής διαπραγμάτευσης των θεμάτων τους ("Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο", 1979, "Θρήνος για τον Γιάννη Χρήστου", 1980, "Ο εξπρεσιονισμός στον κινηματογράφο", 1982, "Η ποίησις του Ανδρέα Εμπειρίκου", 1982, "Το μοντάζ του Αϊζενστάιν", 1983, "Η αποκάλυψη του Ηγεμόνα", 1992, "Ο αινιγματικός κύριος Ιούλιος Βερν - Νεμο- Αλληγορία ΙΙΙ", 1993). Το 2004 το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης διοργάνωσε αναδρομικό αφιέρωμα στο σύνολο του έργου του και τον τίμησε με τον "Χρυσό Αλέξανδρο", "για τον κρίσιμο και γόνιμο ρόλο του, στο βαθμό που, παρά τις αντιξοότητες, κατάφερε να αναπτύξει ένα σημαντικό έργο". Πάντα χαμηλού προφίλ, ο Κώστας Σφήκας υπήρξε, επίσης, δραστήριος μεταφραστής λογοτεχνίας -συγγραφέων, μεταξύ άλλων, όπως ο Δάντης και ο Μπαλζάκ. Για τη μετάφρασή του των "Χαμένων ονείρων" του Μπαλζάκ, βραβεύτηκε με το Α΄ κρατικό βραβείο μετάφρασης το 2001. Πέθανε στην Αθήνα στις 25 Μαΐου 2009, σε ηλικία 82 ετών.
