`Τολμώ να ελπίζω πως το μικρό ετούτο σύγγραμμά μου ούτε δυσάρεστο θ` αποδειχτεί ούτε αμελητέας ευχαρίστησης πηγή για όποιον στα θέατρα συχνάζει, μια που ανθολόγησα τα πλείστα από εκείνα που πρέπει να γνωρίζει σήμερα όποιος θέλει με επιτυχία να στεφθούν οι Μοντέρνες θεατρικές επιχειρήσεις του. Ελπίζω, εν τούτοις, και σε σένα εναποθέτω τις ελπίδες μου, πως αν βρεθούν κακόπιστοι σε βάρος μου επικριτές, τρόπο θα βρεις να τους εξευμενίσεις, αλλά και να τους πείσεις. Γνωρίζω βέβαια, και μάλιστα πολύ καλά, ότι πολλοί από εκείνους που δεν βλέπουν με καλό μάτι την απόταξη των κάπως κειμένων θα θεωρήσουν τις προσπάθειές μου ανώφελες και μάταιες· θα πουν πως οτιδήποτε `Μοντέρνο` το περιφρονώ!` (Benedetto Marcello, από την παρουσίαση της έκδοσης)

Τους πρώτους Αστέρες του θεάματος δεν τους παρήγαγε η μηχανή της κινηματογραφικής βιομηχανίας του Hollywood αλλά τα μουσικά θέατρα της Βενετίας. Η ραγδαία ανάπτυξη της προσωπολατρίας του καλλιτέχνη και οι ολέθριες εις βάρος της τέχνης συνέπειές της, που σαφώς βρήκαν πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης λόγω των ευνοϊκών συνθηκών, κοινωνικών, καλλιτεχνικών αλλά και πολιτικών, ώθησαν τον συνθέτη και διανοούμενο Benedetto Marcello να θέσει τα συγγραφικά ταλέντα του στην υπηρεσία της σάτιρας και μέσω αυτής να φιλοτεχνήσει το πορτραίτο μιας τέχνης εντυπωσιακά «προκλητικής» και εν τέλει -ας είμαστε απόλυτα ειλικρινείς- λαοπρόβλητης, η οποία είχε αρχίσει να υφίσταται ανεπανόρθωτες φθορές, αισθητικές αλλά και «ηθικές», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο λυρικός κόσμος που ζει και κινείται στη Βενετία γίνεται «νοσογόνος» για τη μουσική αυτή καθαυτή.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]