Η ίδια φύση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής δημιουργεί ξανά και ξανά τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την κατάργηση της κατεστημένης τάξης πραγμάτων. Πότε συμβαίνει αυτό; Κάθε φορά που ο καπιταλισμός κατορθώνε μέσα από πλήθος διευθετήσεων, καταστροφών, αναδιαρθρώσεων και εκκαθαρίσεων των πιο αδύναμων κεφαλαίων και των πιο αδύναμων ανθρώπων, να θέσεις τις βάσεις για μια μακροχρόνια περίοδο ανάπτυξής του, τις βάσεις για ένα νέο μακρύ κύμα συσσώρευσης κεφαλαίου με αυξημένη κερδοφορία. Κάθε τέτοια ανάπτυξη, κάθε τέτοια περίοδος άνθισης του καπιταλισμού, συνοδεύεται από την ενίσχυση του αντίπαλου δέους του συστήματος: των εργαζομένων τάξεων, των συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων, των συλλογικών ιδεολογιών και των κοινωνικών κινημάτων που αμφισβητούν την λογική του κέρδους στο όνομα της λογικής των αναγκών και τη λογική του ατομικισμού στον αιώνα στο όνομα των συλλογικών αξιών. Στο τέλος του αιώνα, οι ενδείξεις πυκνώνουν: η περίοδος της διαρθρωτικής κρίσης του καπιταλισμού που είχε ως σημείο εκκίνησης το 1973 φαίνεται ότι πλησιάζει στο τέλος της. Όπως συνέβη σε κάθε ανάλογη περίπτωση στο παρελθόν, η είσοδος του καπιταλισμού σε περίοδο ταχύτερων ρυθμών μεγέθυνσης του προϊόντος και των επενδύσεων θα μειώσει την ανεργία. Αυτό θα μετατρέψει το συσχετισμό δυνάμεων υπέρ της εργασίας και θα ευνοήσει την ανασυγκρότηση των αυτόνομων συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων των εργαζόμενων τάξεων. Ωστόσο, για την ενίσχυση των μαζικών κινητοποιήσεων και της έξαρσης των κοινωνικών αγώνων, χρειάζεται να πληρούνται και άλλοι όροι: ο μετασχηματισμός του αισθήματος ατομικής αδικίας σε μια κοινή αντίληψη περί του συλλογικού ταξικού συμφέροντος, η συγκρότηση συλλογικών ταξικών ταυτοτήτων και η ενεργοποίηση τους, η δημιουργία συνθηκών για την ανάδειξη φυσικών πρωτοποριών στους χώρους εργασίας, η οργάνωση των κοινωνικών αγώνων... Αυτές οι υποκειμενικές συνθήκες εξαρτώνται από τη συλλογική ή ατομική δράση όσων προσδιορίζουν τον εαυτό τους ως αριστερό πολίτη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]