Ένας μεγάλος τουρκολόγος, ο γερμανός καθηγητής Franz Babinger, στην εισαγωγή του διεθνώς γνωστού έργου του Die Geschichtsschreiber der Osmanen und ihre Werke συγκρίνει και διαστέλλει τις ιστορικές αρετές των Βυζαντινών από την ιστορική ασυνέπεια των Οθωμανών. Επειδή λοιπόν, οι σύγχρονοι Τούρκοι επιστήμονες δεν έδειξαν το αρμόζον ενδιαφέρον για τη βαθιά μελέτη των βυζαντινών ιστορικών, επειδή οι σημερινές τους ιστορικές αντιλήψεις διαμορφώνονται σε σχέση με τον Ελληνισμό με βάση και τους Οθωμανούς ιστορικούς, επειδή η πολιτισμική ταυτότητά τους είναι ανάλογη με τις διαστάσεις αυτές και επειδή κατά συνέπειαν η τουρκική προσέγγιση του ελληνικού πολιτισμού προσδιορίζεται με τις προϋποθέσεις των δεδομένων αυτών, θεωρείται χρήσιμη η αναφορά στους δύο πολιτισμούς, που παραθέτει με παρρησία ο βαθυστόχαστος αυτός επιστήμων: «Ως τους σχετικώς νεότερους χρόνους, οι εν είδει χρονογραφημάτων σημειώσεις των Οθωμανών φέρουν τα δείγματα εκείνα μιας υπανάπτυκτης παιδαριώδους απλής παρουσίασης, όπως αυτή ταιριάζει σε όλες τις προσπάθειες ιστορικής συγγραφής χοντροκομμένων και πρωτόγονων λαών και ενώ, σε πλήρη αντίθεση με τους γειτνιάσαντες Βυζαντινούς, οι οποίοι μπόρεσαν να οικειοποιηθούν τις βασικές αρχές και τα βοηθητικά μέσα από τους προγόνους τους, και στα ιστορικά έργα των οποίων προκαλείται σχεδόν πάντοτε ο συλλογισμός της εντύπωσης ενός ολοκληρωμένου, μελετημένου και πολύ φροντισμένου καλλιτεχνικού δημιουργήματος και αποκαλύπτεται η επίδραση της αρχαίας παιδείας δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τα ίχνη μιας παρόμοιας καλλιτεχνικής δραστηριότητας στα πιο παλαιά ιστορικά κατάλοιπα των Οθωμανών. Ανεπίτευκτη και βαρβαρική είναι η παρουσίαση· σχεδόν χωρίς συνάφεια παρατίθενται χωριστά τα γεγονότα με ασυλλόγιστη ανάμιξη μύθου και ιστορίας, τοποθετημένα το ένα κοντά στο άλλο ή μόνο με «επικο-τυπικά μοτίβα». Κανένα σημείο δεν μπορεί να παρατηρηθεί ως το τέλος του ιε` αιώνα, μιας ανάγκης να τα συνδέσουν σε μια ενότητα και να ακολουθηθεί μια διείσδυση στην αιτιολόγησή της, με άλλα λόγια, να αναζητηθεί η εσωτερική επιθυμητή συνάφεια του κάθε γεγονότος, του πράγματος. Σε μια χρονική περίοδο που η βυζαντινή ιστοριογραφία έφτασε στην ύψιστη ακμή της άνθισής της, η οθωμανική παρέμεινε εξ ολοκλήρου στα αρχικά της στάδια. Και βέβαια η συνήθης ζωή αυτών των Οθωμανών, ενός ομολογουμένως νομαδικού λαού, που συγκατάνευσε τελικά σε εγκατάσταση, παρέμεινε σκληρά δεμένος, από γενεά σε γενεά. Εδώ δεν μπορεί κανείς για μακρό διάστημα να μιλήσει για την κατανόηση εναλλασσόμενων συνθηκών και δι` αυτών για μία βαθύτερη αντίληψη ιστορικών γεγονότων. Στο λαό αυτό θεωρήθηκε μόνο ανθρωπίνως σημαίνων ο κατ` εξοχήν προορισμός του αρχηγού, του κυρίαρχου».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]