Οι καλόμοιροί μου οι λιόσποιροι, μετά το μακροβούτι έσωθεν της γλυκιάς άλμης, άμποτες θε να θρυμματίζονταν στο γουδί απ΄ τον βέβηλο Ήλιο της Τοσκάνης... Άμποτες θε να δώριζαν το ντύμα και το δόρυ τους στα γδυμνά μελανούρια της Σελάνης... Άμποτες θε να θέριζαν μονομιάς τις παγερές νυχτιές της ερημιάς, σκορπίζοντας αλάτι χοντρό πάνω από προσφυγικές συνοικίες, τεμούμενες δεντροστοιχίες, χνουδωτές παρυφές και αφρίζουσες ακτογραμμές, μία προς μία σπονδυλωτά πάνω στη ράχη μας... Και κάτι μου λέει πως, ωσάν τα ηλιοτρόπια αφουγκραστούν στους στίχους και τη μουσική από μια ανταριασμένα μελωμένη ψυχή, "τον ήλιο θ΄ αντικρύζουνε ανφάζ" και προφίλ, τον ανατέλλοντα, κορφιάτη ή δύοντα... Ηλιοπότεη της κομητείας των βλεφάρων της.