Πού να γεννήθηκε η παράνοια του έρωτα; Στο ξύλο, που δένει το μολύβι του καρπό για να γράψει τα μεγάλα Ω... Σ` ένα χάρτινο βαρελάκι που λιώνει αργά στην μπανιέρα... Στην τσέπη ενός εργάτη ορυχείου... Σ` ένα φιλοκίνδυνο λίκνο που δονεί τον θίασο των ενοχών, στο απαγορευμένο νήμα του Λαβύρινθου, σ` ένα ζαλισμένο ράγισμα στον αμανέ που λέει `είμαι εδώ και περιμένω την επόμενη λέξη`. Σ` ένα γιαπωνέζικο ριπίδιο, μεταμφιεσμένη σε θραύσμα γυαλιού, διεκδικεί τον ανδραποδισμό της από την κόμη σου. Εκεί υπάρχει ολόκληρη η εικόνα του βίου και ο τονισμός του.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]