Είδα πολλά παιδιά που στέκονταν στην άκρη του δρόμου, χωρίς να ξέρουν που να πάνε, χωρίς στέγη, χωρίς γονείς, χωρίς κανείς να τους περιμένει. Δύσκολο πράγμα η ορφάνια. Όποιος στερήθηκε τους γονείς του, και μάλιστα σε μικρή ηλικία, έγινε δυστυχισμένος στη ζωή του. Πολλά μικρά παιδιά μεγαλώνουν χωρίς τους γονείς τους, ορφανά που βρέθηκαν να κοιμούνται στο δρόμο και πολλά παιδιά ζητιάνευαν για να επιβιώσουν. [...] Οι γονείς μου ήταν παιδιά [...] γονιών ορφανών και ηττημένων από τη ζωή, που προσπαθούσαν οι ίδιοι να σταθούν στα πόδια τους. Ζούσα κι εγώ σε μεγάλο βαθμό την ορφάνια και των δύο γονέων, σαν να ήμουν κι εγώ ορφανός. [...] Τριάντα εκατομμύρια παιδιά έχουν εκτοπιστεί λόγω συγκρούσεων. Τα παιδιά έχουν υποδουλωθεί, έχουν υποστεί σωματεμπορία, κακοποίηση και εκμετάλλευση. Καμία πρόσβαση στην εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη από το Αφγανιστάν στο Μάλι, στο Νότιο Σουδάν, στην Υεμένη, στη Γάζα, στη Γιουγκοσλαβία, την Ουκρανία και όχι μόνο. Καμία προστασία των παιδιών, τα παιδιά έχουν γίνει στόχος πρώτης γαμμής. Ντροπή στον πολιτισμό μας. [...] Αφιερώνω το βιβλίο αυτό στα ορφανά παιδιά που έχουν σπίτι τους το δρόμο, όπως ο πατέρας μου.