Τη θαυμάζει και την ποθεί από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό της βάρδιας. Γιορτάζει τις εργάσιμες, θλίβεται τις αργίες και, τον καιρό των αδειών, μακριά της, υποφέρει. Στις ρανίδες του ιδρώτα της βλέπει γιορτινά λαμπιόνια· στων μαλλιών της το τίναγμα, στιγμές του οργασμού της. Η ώρα του θανάτου του εύχεται να τον βρει μέσα στην αγκαλιά της και πλήρη ηδονών. Άλλοτε τη φαντάζεται ως πόρνη, άλλοτε ως θεά, και τότε ιερουργεί στα μύρα του κορμιού της ενώ, την ίδια στιγμή, η φρόνηση, η ζήλεια και η προσδοκία παίζουν μαζί του επικίνδυνα παιχνίδια.

Τι στ’ αλήθεια συμβαίνει σε τούτο το εργοστάσιο;
Ποια είναι η μυστηριώδης γυναίκα που, για χάρη της, εικόνες, μεθυστικά αρώματα, γεύσεις, λαγνεία και μύθοι, μετατρέπονται σε ένα μοναδικό αφιόνι;

Η πέμπτη συλλογή του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου θυμίζει κουτί παζλ, όπου τα τριάντα επτά ποιήματά της μοιάζουν με κομμάτια που μας δελεάζουν να τα συναρμολογήσουμε σε ένα μυθιστόρημα επίμονου πάθους.