«Το Στήσιμο»:
Άρχισα σιγά σιγά να βγαίνω απ` το κορμί μου, αντιμέτωπη του κατατρεγμένου εαυτού μου και να υποδύομαι την ηρωίδα του έργου.
Μια φανταστική ηρωίδα κάνει ότι θέλει. Μεγαλώνει, μικραίνει, σκληραίνει, ευαισθητοποιείται. Και μετά πάλι την επαναφέρεις στην τάξη.
Βρίσκομαι λοιπόν αντιμέτωπη με την Ιφιγένεια, όχι αυτήν την `Εν Ταύροις` της αρχαίας τραγωδίας, μα με την σύγχρονη την καθημερινή γνωστή άγνωστη του εαυτού μας και ανεπανόρθωτα πιστή μέσα μας. Την αθεράπευτα μόνη και απροστάτευτη.
Οι ήρωες των έργων μπορούν και τα βιώνουν όλα στις δραματικότερες διαστάσεις τους, έτσι και η δική μου ηρωίδα κόβει κόκκινο το αίμα στις φλέβες της.
Και καθώς σκηνοθέτης της εγώ την αυτοκτονώ, την βουλιάζω νεκρή στο έργο της, την ίδια στιγμή αποφασίζω και να την σώσω. Χιλιάδες τα χέρια των εραστών, αυτών του παρελθόντος που ήθελε να πνίξει για χάρη σου, την σηκώνουν ανάλαφρα απ` τον βυθό. Την λικνίζουν στην επιφάνεια και την επαναφέρουν στη ζωή. Ότι εσύ αρνήθηκες να της προσφέρεις αναλαμβάνουν τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Η πραγματικότητα εξακολουθεί κατεστραμένη, μακρυά από σένα Ορφέα που συχαινόσουν τα δράματα. Γιατί οι γυναίκες βιώνουν πολύ πιο δραματικά τις ιστορίες έρωτα και το επερχόμενο τέλος τους. [...]