Το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού είναι διττό: από τη μία γίνεται προσπάθεια να αντικρουστεί το σύνολο σχεδόν των μέχρι σήμερα γνωστών ερμηνειών, οι οποίες εμφανίζουν τη δικτατορία είτε σαν αποτέλεσμα της παρέμβασης της CIA στα ελληνικά πράγματα είτε σαν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης των εφοπλιστών-βιομηχάνων είτε σαν το αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης παρέμβασης "αφρόνων" αξιωματικών. Από την άλλη, αυτό που θα επιδιωχθεί να αποδειχθεί είναι πως η δικτατορία αποτέλεσε την απάντηση του Στρατού, ως κυρίαρχου κέντρου εξουσίας στο μετεμφυλιακό κοινωνικό πλαίσιο. Η εργασία επιχειρεί να υπογραμμίσει την ύπαρξη ενός καθεστώτος που στηρίχθηκε τόσο στην ιδιαίτερα άνιση κατανομή του πλούτου, όσο και στη θεσμοθέτηση ενός νομικού πλαισίου (κράτος των εθνικοφρόνων) που χαρακτηριζόταν από την έντονη παρουσία θεσμικών και εξωθεσμικών κατασταλτικών μηχανισμών. Μ΄ άλλα λόγια, αυτό το εγχείρημα αποπειράται να ενδυναμώσει την "αντιεξαρτησιακή" επιχειρηματολογία εξετάζοντας από τη μία τη μεθοδολογική συνοχή των θέσεων του ρεύματος της εξάρτησης και από την άλλη παρουσιάζοντας έναν ικανό όγκο εμπειρικού υλικού βάσει του οποίου στηρίζεται η θέση περί πρωταρχικότητας της πάλης των τάξεων και οι συγκεκριμένες εκφάνσεις της που αφορούν τις οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές όψεις του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού την περίοδο 1949-1967.