Τα άδυτα του σημείου: αποστάλαγμα μιας πολυετούς εντρύφησης στο θέατρο (κείμενο και παράσταση) και τη διδασκαλία του στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Πηγαίνει διαρκώς από τη θεωρία στην πρακτική (σχόλιο για το κείμενο και την ερμηνεία του πάνω στη σκηνή) και αντιστρόφως. Κινείται γύρω από τρεις έννοιες της μελέτης του θεάτρου: την επιφανειακή τάση του θεατρικού κειμένου προς το εφήμερο, την αντανάκλαση του θεάτρου από το ίδιο το θέατρο και την επικουρία του θεατή για την ολοκληρωμένη θέαση του σκηνικού φαινομένου. Την παρουσίαση της θεωρίας διακόπτουν συχνά επισκέψεις σε θέατρα της Θεσσαλονίκης και ορισμοί καίριων εννοιών για τη μελέτη του θεάτρου, όπως παράλογο, θεατρικό αναλόγιο, σκηνικές οδηγίες, αποστασιοποίηση, καθώς και έννοιες της θεωρίας της λογοτεχνίας που γίνονται αρωγοί για τη μελέτη του θεάτρου, όπως διακείμενο, αποδόμηση, φαντασιακό. Το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί ως μια οντότητα, με κεντρικό άξονα αυτό που η συγγραφέας αποκαλεί σύμπλεγμα της Αλκμήνης, ή ως η ανθολογία μικρών πορτραίτων του θεατρικού λόγου, γραπτού ή σκηνικού. Ο αναγνώστης καλείται να διαβάσει σύντομα σχόλια για θεατρικά κείμενα ή να παρακολουθήσει παραστάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (Savannah Bay, Στον προορισμό, Κοινή λογική), στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης (Στη χώρα Ίψεν, Το κουράγιο της μητέρας μου, Περιμένοντας τον Γκοντό), στο Θέατρο Λύκη Βυθού (Φαύστα, Το δηλητήριο του θεάτρου, Κεκλεισμένων των θυρών), στο Θέατρο Ακτίς Αελίου (Το νησί των σκλάβων).