Η καινούργια ποιητική συλλογή της Χρύσας Κοντογεωργοπούλου συνδέει το Λόγο με τη Μουσική και την Εικόνα. Πίνακες ζωγραφικής δύο μεγάλων ελλήνων δημιουργών ("Βάζο με άσπρα λουλούδια" - σχόλιο σ΄ έναν πίνακα του Χρίστου Καρά, "Ανθισμένο ποδήλατο" εμπνευσμένο από το "Ποδήλατο με Τριανταφυλλιά" του Γ. Κόττη), αλλά και λεκτικοί πίνακες ή κινηματογραφικά πλάνα ("Το Απέναντι Δέντρο" - Ταινία μικρού μήκους σε τρία πλάνα) ή ποιήματα που "χορεύουν" σ΄ ένα χορό θανάτου ("Οι μαύρες τουλίπες της Ερατώς" - Χορόδραμα σε τέσσερις πράξεις), προεκτείνουν τα ποιήματα πέρα από τα σύνορα μιας απλής ποιητικής συλλογής, αποδεικνύοντας εμπράκτως το ένα αλλά και ανήσυχο πρόσωπο της Τέχνης που δεν είναι ποτέ το ίδιο... Άλλωστε, το διαβάζουμε και στην πρώτη κιόλας σελίδα της συλλογής: Παράλληλα λειτουργεί μικρή έκθεση ζωγραφικής, με ζωγραφικούς και λεκτικούς πίνακες, ανοιχτή και επισκέψιμη τις μέρες και ώρες των ποιημάτων. Από την άλλη, ένα ονειρόδραμα-παραμυθόδραμα σε τρεις πράξεις, που είναι και το ομότιτλο ("Τ΄ Άχυρο Χρυσάφι"), βασισμένο σε μια σύνθεση παραμυθιών που ξεκινάει από ελληνικούς και βαλκανικούς θρύλους και παραλογές για να περάσει από το γερμανικό παραμύθι των Γκριμ ("Ροτυμπελστίνσκιν") και τους σκανδιναβικούς θρύλους με τα ξωτικά και τον Πέερ Γκυντ, αντιστρέφει το ερώτημα "ποια είναι η αντιμετώπιση της Φύσης από τον άνθρωπο" και το μετατρέπει στο "ποια είναι η αντιμετώπιση του ανθρώπου από τη Φύση" Γραμμένο σε μορφή διαλογική, σχεδόν πεζή, το παραμύθι αυτό, είναι ένα παραμύθι με Φυτά και Δέντρα, Γυναίκες που μεταμορφώθηκαν σε Πικροδάφνες αφού στοίχειωσαν στεριώνοντας γεφύρια. Τα Φυτά αυτά τρώνε ανθρώπους χωρίς να είναι σαρκοβόρα, είναι άγρια τριαντάφυλλα που συναντάμε σε μια βόλτα στο δάσος, απλά, ξυπνάνε και φτιάχνουν "ένα παραμύθι τρομακτικό, κι ας παίζουνε λουλούδια" ένα παραμύθι για να κοιμηθούμε; Όχι, μάλλον για να ξυπνήσουμε: - Θα μου πεις τώρα ένα παραμύθι για να κοιμηθώ; - Ναι, θα σου πω ένα παραμύθι για να ξυπνήσεις...