Σύσσωμος επιγράφεται η δεύτερη ποιητική συλλογή του Μιχάλη Μελαχροινούδη, που περιλαμβάνει 54 ποιήματα, κατανεμημένα σε τρεις ενότητες, εκ των οποίων στην πρώτη, την ευρύτερη –σ’ αυτήν συγκαταλέγονται 31 ποιήματα– ο Μελαχροινούδης με νωπή τη γραφίδα του στρέφεται στα πρόσωπα που απαρτίζουν τον οικογενειακό του χώρο και τον κοινωνικό του περίγυρο για να κάνει στίχους τον έρωτά του για τη σύντροφο και την αγάπη του προς τα παιδιά του, τους γονείς, τους φίλους, τους γείτονες, τους πρόσφυγες μαθητές, το ποδόσφαιρο, αλλά και τη γεωμετρία του απλώματος της μπουγάδας, τη σκόνη, τη φασίνα, το ψωμί, τις μετακομίσεις στον χρόνο που όλα τα καδράρει και… και…

Για να περάσει στη δεύτερη ενότητα, που περιλαμβάνει 14 ποιήματα, στον χώρο της ιστορίας με τα ποτάμια του αίματος των πολέμων, της πείνας και της δυστυχίας των προσφύγων και των εκτοπισθέντων, αλλά και της σύγχρονης κοινωνίας, που είναι γεμάτες πάθη, και Σταύρωση δυστυχώς «χωρίς Ανάσταση».
Ολοκληρώνοντας την ποιητική του συλλογή στην τρίτη ενότητα, με 9 αυτοαναφορικά ποιήματα για τους λόγους που παίρνει ο ποιητής «μολύβι και χαρτί», «με τη φύση, τη μουσική» και «το λόγο» ως «απαντοχή στου χρόνου τον καλπασμό».