Το ποιητικό υποκείμενο, ο Άνδρας με τα Μαύρα, διαλέγεται υπό τους φεγγαροφώτιστους ήχους του μπετοβενικής ιδιοφυΐας και ευαισθησίας adagio sostenuto με τον Μεγάλο Ποιητή, τον Γιάννη Ρίτσο, ακονίζοντας τον λόγο του πάνω στη φόρμα της αριστουργηματικής του Σονάτας. Διαλέγεται με όσα η φωνή της Γυναίκας με τα Μαύρα στην παγκοσμιότητά της σπάραξε για έναν εαυτό και μια εποχή που τείνουν πια να ξεχαστούν. Διαλέγεται με την ίδια την εποχή, που ο ίδιος ο Ποιητής διά της νεαρής του περσόνας αποκάλεσε «εποχή παρακμής», η οποία επισώρευσε αμέτρητες πληγές στο δικό του κορμί αλλά και στο σώμα μιας Ελλάδας που ακόμη δοκιμάζεται. Διαλέγεται με την ίδια την παρακμή από θέση παρακμής, ψηλαφώντας τις ρίζες της εμμονικής της περιοδικότητας. Διαλέγεται, τέλος, με τη μύχια ελπίδα της εξιχνίασης ενός αχαρτογράφητου ακόμη μονοπατιού που θα οδηγεί σε αυτή που υπήρξε πάντα η μόνιμη σύντροφος του Ποιητή, στην Eλευθερία.