`Μια δυο φορές ήρθε μετά την πρώτη. Ύστερα χάθηκε. Πέρυσι το χειμώνα ξαναπέρασε ο πατέρας του`, τους πληροφόρησε ο Διονύσης. `Κουστωδία με την οικογένεια της κόρης του. Εκείνο το μυξιάρικο, μωρέ, το θυμάστε;` Το θυμότανε. Ο Διονύσης τον γνώρισε κι τον είχε ρωτήσει. Ο γέρος έκανε ώρα να απαντήσει και, μετά, είπε πως ο γιός του σκοτώθηκε πριν πολλά χρόνια. Τίποτε παραπάνω.
Ντράπηκε κι εκείνος να επιμείνει. Του φάνηκε πως ξύπνησε ένα παλιό πόνο. Κακό να θυμίζεις συμφορές σε γέρο άνθρωπο. Αισθάνθηκε πολύ άσχημα και χαιρετώντας απομακρύνθηκε. Η Έλλη πάγωσε, αλλά αλύπητος ο Δημήτρης άρχισε να διηγείται τις υποψίες που του είχε εξομολογηθεί πριν χρόνια. Πάλι ενδιάμεσος ανάμεσα σ` αυτή και το Διονύση. Οι ρόλοι που παίζουμε στην εφηβεία μας κυνηγούν σ` όλη μας τη ζωή`

Υπόγειες ανεξιχνίαστες διαδρομές, ζυμωμένες με τα μάγια του παγανιστικού Αιγαίου και μιας Αθήνας βροχερής, πλάθουν τις σχέσεις έρωτα και φιλίας -ποτέ δεν υπήρξαν τίποτα απ` τα δυο- τριών ανθρώπων -μήπως είναι τέσσερις;- φτιαγμένων από διαφορετικά όνειρα και γεννημένων κάτω από αλλιώτικους κοινωνικούς και οικογενειακούς αστερισμούς. Η πρώτη τους συνάντηση, εκεί στις αρχές της εφηβείας, παραμένει ο φάρος που αναβοσβήνει ως το θάνατο της θάλασσας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]