Το δίπτυχο αυτό αντικρίζει τη δύσκολη εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών από δυο οπτικές γωνίες, αυτήν του καλού παλιού ρεαλισμού και την άλλη της εσωτερικής διερώτησης.
Το πρώτο μέρος, στο ρεύμα, είναι αφιερωμένο στη μετανάστευση, ελλήνων και αλλοδαπών κάποιες πτυχές της που αντλούνται από την πραγματικότητα όπως την έζησε η συγγραφέας.
Το δεύτερο, αναπόταμα, αποτελεί σύνολο οκτώ εσωτερικών μονολόγων, ανθρώπων ποικίλλων ηλικιών και κοινωνικών ή άλλων καθορισμών, που αποφασίζουν να αντιμετρηθούν με τα οδυνηρά βιώματά τους από ανήσυχη σκοπιά, τείνοντας προς κάποιον νέο, και εν πολλοίς απελευθερωτικό ορίζοντα αισθημάτων, αρχών, και ιδεών. Το σύνολο είναι αφιερωμένο σε ό,τι συνήθως ονομάζουμε επιστροφή, με την έννοια της εσωτερικότητας και του αναστοχασμού.
Το δίπτυχο κλείνει ένας ύμνος στην αγάπη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]