Βρισκόμαστε στο κοίλον της ιστορίας. Μια μορφή πολιτισμού έχει τελειώσει, χωρίς να έχει αναδυθεί το καινούργιο. Και η χώρα μας, οι αξίες "μιας άλλης ζωής, πέρα απ΄ τα αγάλματα" πιέζονται ασφυκτικά. Δεν αρκεί η αηδία, η απόρριψη, η προσφυγή στις ρίζες και τις παραδόσεις για τη διαμόρφωση μιας συνεκτικής εναλλακτικής πρότασης. Αποτελούν όμως αναγκαία προϋπόθεση γι΄ αυτήν. Η κοινωνία μας χρειάζεται συζήτηση, ανάλυση, προβληματισμό, κινήσεις και πρωτοβουλίες σε μοριακό επίπεδο, για να αποκτήσει περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό της, για να συσσωρεύσει δυνάμεις που θα επιτρέψουν την ανατροπή του σημερινού σκηνικού. Επιστρατεύοντας το κουράγιο και τη δύναμη που μας δίνει η ιστορία και η παράδοσή μας, επεξεργαζόμενοι τα δεδομένα του σήμερα και οραματιζόμενοι τις μουσικές του μέλλοντος, θα πρέπει να πασχίσουμε, επιτέλους, γι΄ αυτή τη μεγάλη σύνθεση που ενέπνεε τον μεγάλο Σικελιανό: "Από τη νέα πληγή που μ΄ άνοιξεν η μοίρα έμπαιν΄ ο ήλιος, θαρρούσα, στην καρδιά μου, με τόση ορμή, καθώς βασίλευε, όπως από ραγισματιάν αιφνίδια μπαίνει το κύμα, σε καράβι π΄ ολοένα βουλιάζει. Κ΄ η καρδιά μου, ως εβάδιζα, βογγούσε: "Θάρτει τάχα ποτέ, θα νάρτει η ώρα, που η ψυχή της αρκούδας και του Γύφτου κ΄ η ψυχή μου που Μυημένη τηνέ κράζω θα γιορτάσουν μαζί;" (Άγγελος Σικελιανός, Ιερά Οδός)