Σειρήνα θνητό το δέρμα σκιρτά κι εγώ κλαίω• τη γλώσσα βγάζει τα δόντια, με κατασπαράζει και να το ποίημα μοιραίο με σύρμα πλέκει κοτσίδες κορώνα χρυσή κορδέλες κι αλάτι νερό στο κεφάλι ραίνει με ρίχνει στα γόνατα Ανάμεσα στα πόδια μου Ανάμεσα στα πόδια μου γεννιέται ο κόσμος όλος• ποτάμια, δάση, θρίαμβοι, ρομφαίες και στιλέτα αγάπη, μίσος, δόρατα, κοντάρια, μια φαλτσέτα με κάθε α και κάθε ω στο δέλτα και στο μέλος με σκίζει, ρίχνει στον βωμό τραγούδι ποθημένο αργά να το αιμορραγώ αιώνια να ανασταίνω αἰδώς, αἰδώς, ἀείδομαι ὀδύνῃ ᾠδὴν αἰδοῖαν