Στο νέο, παραδόξως πάντα πυκνό και αέρινο, αφήγημα του Βασίλη Παπαγεωργίου δυο άνθρωποι αφήνονται στην απελευθερωτική και δημιουργική δίνη των στιγμών στην παραθαλάσσια Ανατολική Θεσσαλονίκη. Αυτός Η περιπλάνηση εξελίσσεται αργά αργά, κι αυτό φανερώνεται από την πρώτη στιγμή, το πρώτο βήμα, σε μια βαθιά και για μένα άμορφη ή ιδιόμορφη, σε μια εντελώς απορροφημένη από την ίδια της τη φυσική αυτάρκεια αφοσίωση. Κάθε φορά, με κάθε ανάσα, με κάθε ματιά, με κάθε ήχο και μυρωδιά ανοίγει μια πρώτη σελίδα. Η αίσθηση και η εμπειρία, η περιπέτεια καταμεσής μιας ατέρμονης αρχής, μια πάντα πρώτης σελίδας, δεν μπορεί να υπάρχει κάτι πιο αντίθετο, πιο ξένο από το ατέρμονο τέλος του Μπέκετ, γεμίζει τη στιγμή. Η μέρα γίνεται ένας απέραντος ανοιξιάτικος λειμώνας στιγμών, ένας πυκνός στιγμώνας. Αυτή Δεν καταλαβαίνω, και δεν νομίζω ότι μπορεί να καταλάβει κανείς, από πού πηγάζουν όλα τα μικρά και μεγάλα στοιχεία του καθημερινού μίσους, οι πατιναρισμένες, οι εμποτισμένες κηλίδες της παρατημένης απελπισίας που καλύπτουν την πόλη. Αλλά είναι και ευλογία που τα ίδια αυτάστοιχεία, που αναγκάζουν μεγάλες εκτάσεις στο κέντρο ή απόκεντρα να παραμένουν για δεκάδες χρόνια παρατημένες στο πέρασμα των εποχών και της ιστορίας, αφήνουν τη φύση στην ησυχία της για ν’ αγριεύει την άνοιξη και να προστατεύει ποιος ξέρει σε πόσο τεράστιους αριθμούς φυτά, έντομα και μικρά ζώα ακόμη. Αυτός Είναι ένας, ιδιαίτερα σε αναπάντεχες στιγμές, εύθραυστος, ένας ευάλωτος οργανισμός η περιπλάνηση. Είναι ένας ανεξάρτητος οργανισμός. Πώς χτυπά η καρδιά του; Πού χτυπάει η καρδιά σε μια πόλη σαν αυτή;