Η ιστορία του Στέλιου Καζαντζίδη δεν είναι απλώς η ιστορία ενός σπουδαίου καλλιτέχνη και ενός ικανού επαγγελματία, που έγινε μεγάλος σταρ σε μια εποχή μεγάλης ανάπτυξης της πολιτισμικής βιομηχανίας και των ΜΜΕ, αλλά και η ιστορία ενός ανθρώπου που κατάφερε να μετουσιώσει τα τραύματά του και τις εμμονές του σε αναλγητικό τραγούδι, ενός ανθρώπου ο οποίος, τραγουδώντας τον εαυτό του και ενσαρκώνοντας τα τραγούδια του, κατάφερε να δημιουργήσει και να συντηρήσει έναν μύθο. Η παρούσα μελέτη, εξετάζοντας τις διαφορετικές όψεις του μουσικού έργου, της δημόσιας παρουσίας και της υποδοχής του τραγουδιστή, αναλύει το «φαινόμενο Καζαντζίδη» ως μια τελετουργική τέχνη συμβολικής διαμαρτυρίας και θεραπείας, που ανταποκρίθηκε στην αποσιωπημένη κοινωνική οδύνη της δεκαετίας του 1940 και συνόδευσε τα φτωχά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας στα δύσκολα χρόνια της μετανάστευσης και του αυταρχικού εκσυγχρονισμού. Ταυτόχρονα εξετάζει σε βάθος τα κείμενα των "κοινωνικών" τραγουδιών της περιόδου 1952-1967, αναλύει τα θέματα και τους συμβολισμούς τους και φωτίζει με ενδιαφέροντες τρόπους την κοινωνική εμπειρία και τις ιδεολογικές διεργασίες της εποχής.