ΑΣΤΟΧΙΑ ΥΛΙΚΟΥ Αστοχία υλικού διέγνωσε ο ιερέας. Σε όλη του τη ζωή θα ακούει με τα μάτια, θα διαβάζει με τα χείλη και θα φιλάει με τα ακροδάχτυλα, νηστεία μόνο από γέλια και μόνο κάθε Κυριακή τα δάκρυα θα τρέχουν από τον αφαλό κάθε φορά που θα χιονίζει. Και από αγάπη πάτερ; Με την αγάπη τι θα γίνει; ρώτησε ο νονός. Ότι και με τον ύπνο τέκνον μου: μισή ζωή θα πεθαίνει και την άλλη μισή θ’ ανασταίνεται. Βλέπεις, απ’ αυτό κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει, ούτε καν οι γεννημένοι σε κόκκινα φεγγάρια. * ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΑΝΗΣΥΧΩΝ ΠΟΔΙΩΝ Ξύπνησα τη νύχτα κι έλειπες από δίπλα μου· σε βρήκα να κοιτάζεις έξω από το παράθυρο, με τον δείκτη του δεξιού χεριού σχημάτιζες δακτύλιους γύρω από τον αφαλό σου. Έχω το σύνδρομο των ανήσυχων ποδιών, μου είπες. Έχεις τις πιο όμορφες γάμπες του κόσμου, σου είπα. Γέλασες κι αν ήταν μέρα θα φιλούσα τη φλέβα που πετάγεται στο μέτωπό σου. Χάιδεψα απλώς τις χορδές των πλευρών σου, μέτρησα μία μία τις ανάσες σου και θα μπορούσα να σου τραγουδήσω για εκείνον τον άντρα που έσπασε τα χέρια του εξαιτίας της δύναμης που έβαζε όταν αγκάλιαζε τη γυναίκα του. Αποκοιμήθηκες με το ένα χέρι κάτω απ’ το μαξιλάρι και το επόμενο πρωί είχες δύο μελανιές στα μπράτσα σου. Τελικά αντί να στο τραγουδήσω, σε αγκάλιασα. * ΣΟΥΠΕΡ ΔΥΝΑΜΕΙΣ Με τις σούπερ δυνάμεις σου καλούσες τα σύννεφα της βροχής. Θα πω τα μαγικά λόγια, ανακοίνωνες, και κρυβόσουν πίσω από τις κουρτίνες με τα χέρια τεντωμένα ψηλά, δέηση σ’ έναν θεό που μόνο εσύ ήξερες το όνομα του. Ονειρευόσουν φωτόσπαθα και ιπτάμενα πατίνια· μπαμπά, μου έλεγες όταν ξυπνούσες τα χαράματα, είδα στον ύπνο μου ότι ακουμπούσα τον ήλιο και έσβηνε Εσύ δεν καιγόσουν; σε ρωτούσα. Πας με τα καλά σου; μου απαντούσες, ξεχνάς ότι οι μύκητες των χεριών μου είναι πανίσχυροι;