Ήταν καλοκαίρι του 2000, όταν ο Αντώνης Παυλίδης μου εκμυστηρεύτηκε την απόφασή του να ασχοληθεί με την καταγραφή της μουσικής παράδοσης της Ολύμπου… Μου είπε ότι ήθελε ν’ αφιερωθεί στην εκπόνηση ενός έργου, με το οποίο θα πρόσφερε την σπάνια ευαισθησία και την πολύτιμη πείρα του σε δυο «θεότητες», που ποτέ δεν είχε πάψει να υπηρετεί με συνέπεια, την Μουσική και την Όλυμπο… Ο Αντώνης δεν ήταν απλά ο καλλίφωνος ψάλτης που συνάρπαζε με τον πλούτο των φωνητικών του δυνατοτήτων, ήταν ο «επιστήμων» μουσικός, ο βαθύς γνώστης της βυζαντινής μουσικής, ο ιδανικός ερμηνευτής που συνδύαζε τη μεθοδική γνώση με το μουσικό του αισθητήριο και το χάρισμα της φωνής… Συγκέντρωνε, λοιπόν, στο πρόσωπό του όλες εκείνες τις δυσεύρετες ικανότητες και τις αρετές που απαιτούνταν για να μπορεί να αποδυθεί σε μια τόσο φιλόδοξη προσπάθεια… Από την άλλη πλευρά τον Γιάννη Παυλίδη τον αναγνωρίζαμε όλοι ως άρχοντα της ζώσας μουσικοποιητικής παράδοσης της Ολύμπου. Ήταν δεξιοτέχνης οργανοπαίχτης, χαρισματικός τραγουδιστής, γνώστης και λάτρης των εθίμων των διασκεδάσεων… Ήταν ένα ανήσυχο καλλιτεχνικό πνεύμα, που με μοναδική εμβρίθεια μελετούσε τις δυνατότητες που είχαν ή θα μπορούσαν να έχουν τα παραδοσιακά μουσικά όργανα, ήταν ο ιδανικός ερμηνευτής για μια σωστή ηχητική αποτύπωση της μουσικής ύλης που θα περιείχε η έκδοση αυτή. Πίσω από τους δυο συντελεστές της έκδοσης, τον Αντώνη και το Γιάννη Παυλίδη, είναι γνωστό ότι υπήρχε μια πλούσια οικογενειακή παράδοση, ανθρώπων που είχαν διαπρέψει στα γλέντια και στις διασκεδάσεις… Με βάση όλα αυτά προχώρησαν λοιπόν παράλληλα, με ενθουσιασμό για την προσπάθεια στην οποία αποδύονταν, ο ένας στη συγγραφή του βιβλίου κι ο άλλος στην ηχογράφηση των μελωδιών. [ Αποσπάσματα από το προλογικό κείμενο του Μανόλη Μακρή ]