"Καταφθάνει η γαμήλια τούρτα, σε ένα πελώριο δίσκο που τον κουβαλούν δυο γκαρσόνια. Καθώς περπατούν, τρεμουλιάζει στο ρυθμό του βαδίσματος αυτός ο Πύργος της Βαβέλ από σου με κρέμα, με το παραδοσιακό ζεύγος των νεόνυμφων στην κορφή. Λέει στον εαυτό του: εγώ είμαι το ανθρωπάκι εκεί πάνω. Εγώ είμαι. Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να επινόησε αυτό το τόσο γελοίο γλυκό. Αυτή τη γκροτέσκα πυραμίδα που τη στολίζουν μικρά κουφετάκια από ασημένια ζάχαρη, φύλλα από άζυμο ψωμί σε πράσινο φιστικί και τριαντάφυλλα από αμυγδαλωτό, αυτή τη τερατώδη ζαχαροπλαστική δημιουργία πάνω σε βάθρο από νουγκατίνα. Κι αυτό το ζευγάρι καρφωμένο πάνω του, τι ακριβώς συμβολίζει; Τις δοκιμασίες που μοιράζονται οι δυο τους; Τη ριψοκίνδυνη άνοδο μέχρι τον έβδομο ουρανό; Τον ισχυρισμό όσων φαντάζονται ότι ο έρωτας κρατάει για πάντα;"

Η τρυφερή αλλά και πικρή συνάμα εξιστόρηση μιας γαμήλιας τελετής, στη διάρκεια της οποίας όλες οι βεβαιότητες ανατρέπονται.