Ό,τι ακολουθεί, γράφτηκε από νοσταλγία για τη γειτονιά των παιδικών χρόνων και τους ανθρώπους της. Τους αλησμόνητους προγόνους και τους παλιότερους απ' τους σημερινούς φίλους. Οδηγός υπήρξε ο συμπατριώτης φιλόλογος Ζαφείριος Δ. Γαβαλάς με τα βιβλία του για τη Σίκινο, που εκδόθηκαν σε λίγα αντίτυπα, το 1884 το πρώτο και το 1931 το δεύτερο, και δεν κυκλοφορούν πια. Μαζί του κι άλλοι, όσοι έγραψαν για το Νησί, ακόμα κι αυτοί που χωρίς να το αναφέρουν στα κείμενα τους φώτιζαν πτυχές και του δικού του παρελθόντος. Δεν πρόκειται βέβαια για Ιστορία γραμμένη από έναν ιστορικό αλλά για παράθεση σημειώσεων κάθε είδους γύρω απ' τη Σίκινο, μια αφήγηση που προσπαθεί να δώσει σώμα στη στερεότυπη έκφραση στην οποία συχνά συνοψίζεται το παρελθόν της, ότι δηλαδή μοιράστηκε την τύχη των υπόλοιπων Κυκλάδων, και αμυδρή ιδέα για τη ζωή πάνω της όσο αυτή στηριζόταν στην παραδοσιακή γεωργία. (από τον πρόλογο του συγγραφέα)