Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789605451561
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Σε αυτή τη διαχρονικά επίκαιρη νουβέλα, ο σπουδαίος, κλασικός πια, Ρώσσος συγγραφέας, Νικολάι Λεσκώφ (τον οποίο θαύμαζε ο Τολστόι και προς τον οποίο αναγνώριζε μεγάλο λογοτεχνικό χρέος, ο Τσέχωφ) καταπιάνεται με το ζήτημα της ιδιοσυγκρασιακής και πολιτισμικής σύγκρουσης Ανατολής και Δύσης. Η απίθανη οίηση και η σιδερένια θέληση του Γερμανού μηχανικού Ούγκο Πεκτοράλις συγκρούεται μετωπικά με την γαϊδουρινή επιμονή και την στενοκεφαλιά του Ρώσου εργάτη Σαφρόνιτς, με αφορμή τον εκσυγχρονισμό μιας μεγάλης αγροτικής επιχείρησης σε ένα ξεχασμένο χωριό της ρωσικής επαρχίας, με ολέθρια αποτελέσματα. Καθότι, όπως περισσή σαρκαστική διάθεση υπογραμμίζει ο Λεσκώφ, η σιδερένια θέληση των Γερμανών δεν μπορεί να υπερνικήσει την αιώνια Ρωσική ψυχή. Γραμμένη με τη μορφή της προφορικής ιστορίας, εν είδη παραμυθιού με προφορικό δίδαγμα η Σιδερένια Θέληση προσδίδει νέα τροπή στο φιλοσοφικό διήγημα του Βολταίρου, καθώς πίσω από τον προφορικό και κωμικό τόνο του παραμυθιού αναδύεται η κριτική ματιά και το στοχαστικό βάρος ενός σύγχρονου διανοητή, επιβεβαιώνοντας την πρόβλεψη του Τολστόι: «Ο Λεσκώφ είναι ένας συγγραφέας του μέλλοντος».
Η Ελένη Μπακοπούλου σπούδασε ιστορία στη Σοβιετική Ένωση και έκανε μεταπτυχιακά στη Γαλλία. Μεταφράζει κυρίως από τα ρωσικά αλλά και τα γαλλικά.
Ο Νικολάι Σεμιόνοβιτς Λεσκόφ (1831-1895) υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Ρώσους συγγραφείς του 19ου αιώνα. Ελάχιστοι, πλην του Τολστόι, αναγνώρισαν, όσο ζούσε, την λογοτεχνική του αξία κι αυτό γιατί έχοντας οργώσει ως εμπορικός αντιπρόσωπος όλη τη χώρα, έγραψε σε μια γλώσσα που ξέφευγε από τους λογοτεχνικούς κανόνες της εποχής, μη διστάζοντας να ανασυστήσει στα κείμενα του την προφορική και ιδιωματική γλώσσα των χωρικών. Στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν οι γλωσσικοί πειραματισμοί και οι διάλεκτοι διαμόρφωσαν τον κανόνα, ο Μαξίμ Γκόρκι δήλωσε πως πρόκειται για έναν κλασικό Ρώσο συγγραφέα, ο οποίος δικαιωματικά εντάσσεται στη χορεία των Πούσκιν, Λέρμοντοφ, Γκόγκολ, Ντοστογιέφσκι και Τολστόι. Το μυθιστόρημα Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ, δικαίως θεωρείται το αριστούργημά του, ενώ διέπρεψε και στη διηγηματογραφία. Σήμερα μεγάλη μερίδα των Ρώσων τον θεωρεί «τον πιο Ρώσο από τους Ρώσους συγγραφείς». Ως γιος ιερέα είχε σε όλη του τη ζωή πολύ στενές σχέσεις με την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, ενώ ξεκίνησε την λογοτεχνική του καριέρα καταγγέλλοντας το μηδενιστικό πνεύμα των Ρώσων επαναστατών, υποστηρίζοντας, ωστόσο, ένθερμα τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Προς τα τέλη της ζωής του, επέκρινε σφόδρα την Ρωσική Εκκλησία για υπέρμετρο συντηρητισμό, εθνικισμό και στενές σχέσεις με το κράτος, με αποτέλεσμα στη ζωή του να υποστεί την απόρριψη τόσο των «προοδευτικών», όσο και των «συντηρητικών». Όταν πέθανε, το 1895 ο Τολστόι δήλωσε: «Η ώρα του Λεσκόφ δεν έχει έρθει ακόμη. Ο Λεσκόφ είναι ένας συγγραφέας του μέλλοντος». Διόλου τυχαία άλλωστε, στο περίφημο του δοκίμιο για τον Αφηγητή, ο Βάλτερ Μπένγιαμιν χρησιμοποιεί ως πρότυπο τον Λεσκόφ.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
