Γράφοντας για το παρελθόν και, πιθανώς, εγκωμιάζοντάς το δεν σημαίνει πως το εξιδανικεύεις. Δεν πρόκειται για ουτοπική νοσταλγία, αλλά για γλυκιά ανάμνηση. Η νοσταλγία δείχνει πως το παρελθόν σού πρόσφερε ανεκτίμητες στιγμές που μπορεί να έχουν χαθεί για πάντα, ωστόσο μένουν αναλλοίωτες στον χρόνο. Στιγμές που δεν μπορείς να μεταφέρεις στα αγαπημένα σου πρόσωπα στον βαθμό που τις έζησες. Αλήθεια, ποιος δεν έχει κοιτάξει πίσω στον χρόνο αναζητώντας στιγμές όπου το γέλιο ήταν μόνιμα ζωγραφισμένο στα χείλη; Το παρελθόν είναι ένα δώρο που μας έδωσε –και εξακολουθεί να μας δίνει– πολύτιμα εφόδια, που συμμετέχει στην εξέλιξή μας, στον τρόπο σκέψης μας, στη συμπεριφορά μας. Η μνήμη δεν είναι δική μας. Την κληρονομούμε. Μας θυμίζει τις οφειλές μας στο παρελθόν, συνδέει το χθες με το σήμερα και το αύριο. Υπάρχει στην καθημερινότητά μας, αναδύεται μέσα από τις αξίες μας, αντανακλάται στις συνήθειές μας.