Σαράντα άγριες σκέψεις, σκέψεις που όλες και όλοι έχουμε κάνει, που βρίσκουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτές – ακόμη κι αν δεν τολμάμε να το παραδεχτούμε. Σκέψεις απογοήτευσης, έρωτα, πάθους, μίσους, αγάπης, αγαλλίασης και όσων συναισθημάτων μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος που ζει, ερωτεύεται, πέφτει και ξανασηκώνεται. Και το πιο σημαντικό: δεν τις προσπερνά αλλά τους δίνει τον χρόνο και τον χώρο που χρειάζονται.
Από το οπισθόφυλλο:
Είχα την ανάγκη να εκφράσω κάποια πράγματα, αλλά δεν ήξερα πού και πώς. Στην εποχή μας όλοι σε κρίνουν. Κρίνουν τα πάντα Εμφάνιση, Χαρακτήρα ακόμη και τις Σκέψεις σου. Οπότε βρέθηκα σε αδιέξοδο. Δεν γνώριζα κατά ποιον τρόπο να εκφραστώ πλέον ελεύθερα. Ξεκίνησα να γράφω, να γράφω τα αισθήματα μου.
Ύστερα θέλησα, να μοιραστώ τις Σκέψεις μου με αγνώστους. Διότι πιστεύω πως υπάρχουν πολύ άνθρωποι εκεί έξω, που έχουν την ίδια ανάγκη με εμένα. Επιθυμούν απλά να εκφραστούν χωρίς να κριθούν για το πως αισθάνονται.
Δέσποινα Ζαρπίδου
