Ο Ρόμπερτ Μπρους άφησε τη ματιά του να χαθεί μέχρι την άκρη του ορίζοντα και ρουφούσε απολαυστικά τον αλμυρό αέρα της θάλασσας. «Πότε θα σταματήσει ετούτο το κακό» μονολόγησε. Και ήταν αλήθεια πως το κακό που είχε απλώσει το μαύρο μανδύα του πάνω από την πολύπαθη Σκωτία βαστούσε εδώ και είκοσι χρόνια. Η χώρα αιμορραγούσε κάτω από την σκληρή κυριαρχία του βασιλιά Εδουάρδου Α΄ και των Άγγλων ευγενών και οι συμπατριώτες του ζούσαν μέσα σ ένα εφιάλτη βάναυσης μεταχείρισης, φόβου και αβεβαιότητας. Η Σκωτία ήταν ένα άγριο και επικίνδυνο μέρος στο οποίο μόνο οι σκληροί επιβίωναν. Τίποτα δεν ήταν δεδομένο και τίποτα δεν τους ανήκε. Ούτε καν οι γυναίκες τους. Οι Άγγλοι φεουδάρχες τους είχαν επιβάλλει το δικαίωμα της «πρώτης νύχτας» (prima noctae), ως νόμο επιβολής και ο φεουδάρχης η ο τοπικός επιτηρητής είχε το αξιωματικό δικαίωμα να κοιμάται με την παρθένα νύφη την πρώτη νύχτα του γάμου. Κάποιες αναλαμπές εξέγερσης πνίγονταν στο ίδιο τους το αίμα και πολλές φορές από τα τσεκούρια και τα σπαθιά συμπατριωτών τους, που οι φατρίες τους συνεργάζονταν με τον βασιλιά Εδουάρδο, για να αποκομίζουν προσωπικά οφέλη, τίτλους και φέουδα.