Ο δέκατος ένατος αιώνας είναι ο πατέρας μας. Ο "μακρύς" δέκατος ένατος αιώνας, που αρχίζει από το 1790 περίπου, και φτάνει ως τους πολέμους του 1912, ως τη Μικρασιατική καταστροφή. Οι ρίζες του ελληνισμού μπορεί να εκτείνονται βαθύτερα μέσα στο χρόνο, όμως όλοι οι χυμοί που αντλούνται από το μακρινό παρελθόν μετουσιώνονται μέσα στον κορμό που αρχίζει ν` αναπτύσσεται μαζί με τις γενιές οι οποίες ανδρώθηκαν στις τρεις κρίσιμες, πριν από την Επανάσταση, δεκαετίες. Τότε, σ` εκείνα τα λίγα χρόνια, βλέπουμε ν` αναδύεται γοργά το καινούριο ιδεολογικό πλέγμα που συνέχει ακόμη σήμερα την κοινωνία μας, η συνείδηση του νέου ελληνισμού. Τα παλαιότερα -παραδόσεις, γεγονότα, ιδέες, γνώσεις- τα βιώνουμε λοιπόν έμμεσα, από όσους αντίχτυπους άφησαν στα ηχεία που κατασκεύασε, μερικά επί τούτου, ο καινούριος αιώνας. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)