Στην εποχή των αυτοκρατοριών η πολιτική εξουσία, όπως και αν εκφραζόταν, προσλάμβανε την Εκκλησία, για να αναφερθούμε στον χριστιανικό κόσμο, αλλά και τη θρησκεία ευρύτερα, ως αναγκαία και απαραίτητη δύναμη διακονίας στη διαμόρφωση, έκφραση και άσκηση των επιλογών της. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η συνείδηση, η βούληση και η ψυχή του λαού, ο άνθρωπος που σήμερα ονομάζουμε πολίτη, έχει ανάγκη ενίσχυσης και εσωτερικής μυστηριακής ενδυνάμωσης. Όλοι οι επίγειοι οργανισμοί που πασχίζουν προς αυτή την κατεύθυνση, μένουν μόνο στην οριζόντια σχέση του ανθρώπου με τα επίγεια.
Η Εκκλησία όμως μέσα από την κοινωνία και την πνευματική ένωση ουρανού και γης διακονεί καθολικά και ολοκληρωμένα εν Πνεύματι Αγίω τον άνθρωπο. Η ένωση των επίγειων με τα ουράνια, η κατακόρυφη σχέση ουράνιων και γήινων, η κοινωνία της ψυχής του ανθρώπου με την Εκκλησία του Χριστού, οχι μόνο του παρέχει άλλη προοπτική και δυναμική στη ζωή του, αλλά τον ενισχύει στην υπέρβαση και στη διαχείριση των πειρασμών και των προβλημάτων της καθημερινότητας, τα οποία στις ημέρες μας πλεονάζουν, στην παγκοσμιοποιούμενη πραγματικότητα.