Η ανιστορικότητα αλλά και η βαρβαρότητα του ψυχιατρικού νοσοκομείου είναι πλέον δεδομένη. Ο ίδιος δε ο ψυχικός πόνος, ως συστατικό μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, ούτε ξορκίζεται ούτε εξαλείφεται. Έτσι οποιοδήποτε σύστημα περίθαλψης και οποιαδήποτε πολιτική ψυχικής υγείας θα διαπιστώνουν διαρκώς την ανεπάρκειά τους. Το ζητούμενο δεν είναι λοιπόν ένα τέλειο και ολοκληρωτικό σύστημα περίθαλψης αλλά η δυνατότητα μιας κοινωνικά δίκαιης, ανθρώπινης, αξιοπρεπούς και επιστημονικά υπεύθυνης στήριξής μας σε δύσκολες καταστάσεις της ζωής, στο βαθμό που την αναζητούμε οι ίδιοι. Δεν προτείνεται ένα νέο παράδειγμα αλλά ένα νέο πλαίσιο συζήτησης και συνεννόησης, που θα επιτρέψει μια νέα σύνθεση· μια νέα δυναμική πορεία αναζήτησης μιας περισσότερο ανθρώπινης και λιγότερο αποξενωτικής σχέσης με τον εαυτό μας, τους άλλους, το ζωτικό μας περιβάλλον.