Ψίχουλα ψυχών, ψίχουλα αγάπης, ψίχουλα αληθινής πίστης. Κείμενα που μοσχοβολούν αγιοκέρι, λιβάνι και πασχαλιά. Ψιθυριστά, χωρίς φωνές. Υπόκωφα, χωρίς φανφάρες και επιτηδευμένα μελοδράματα. Αληθινά όσο το δάκρυ της μάνας, το βογγητό του αρρώστου, ο θρήνος του κατατρεγμένου. Φωτεινά όσο το χαμόγελο του παιδιού, η ελπίδα του πιστού, η χαρά του θεραπευμένου. Διαβάζοντας το ένα μετά το άλλο, σκύβοντας πάνω στα βάσανα και τις χαρές τους, συμπάσχοντας και βιώνοντας μαζί τους αυτά τα ταπεινά στιγμιότυπα της ζωής τους, τα βλέπουμε σαν μια ολότητα άπειρη, που μπορεί να μας χωρέσει όλους. Γινόμαστε μέρος κι εμείς αυτής της ολότητας, ώστε τα ψίχουλα γίνονται άρτος, οι ψυχές γίνονται Eκκλησία και η Eκκλησία Χριστός. Μια Eκκλησία γεμάτη θαύματα που συντελούνται μυστικά μέσα στις καρδιές μας. Θαύματα που λέγονται «Αγάπη».
