Το καλό με τους προλόγους είναι ότι πάντα είναι πολύ αργά: όταν τους διαβάζεις, λογικά έχεις ήδη αγοράσει το βιβλίο. Κι εγώ είμαι γνωστός μαϊντανός προλόγων, οπότε ανέλαβα με ιερή αγανάκτηση τη δουλειά. Ποιος καλύτερος λοιπόν να μιλήσει για την καινούργια δουλειά αυτών των άθλιων τύπων; Ποιος καλύτερος από κάποιον που επίσης δεν ξέρει να ζωγραφίζει και πολύ καλά; Ποιος καλύτερος από κάποιον που επίσης δεν ξέρει να σκανάρει και πολύ καλά; Ποιος καλύτερος από κάποιον που επίσης όταν πρέπει να βάλει χρώμα το βάζει πάντα με "κουβά" στον Η/Υ (και σχεδόν πάντα μένουν εκείνα τα ενοχλητικά ασπράκια); Γνώριμα πράματα για μένα δηλαδή, βγαλμένα απ' τη ζωή. Και αυτή είναι η διαφορά των Προτελευταίων με τα άλλα κόμικς των Αντώνη Βαβαγιάννη και Θανάση Πετρόπουλου: ότι δεν είναι επινόηση των δημιουργών, αλλά βασίζονται σε αληθινές ιστορίες. Δηλαδή όπως κάτι ταινίες που είναι βασισμένες σε αληθινή ιστορία και ο ήρωας σύντομα πηδάει από τραίνα ή άλογα ή και τα δυο. Ή όπως τότε που ο Αντώνης έβαλε την προπαίδεια του 9 σε όλους τους μαθητές του που ήρθαν να τον δουν σε συναυλία των Empty Frame - για να μην ξεχνιούνται. Ή όπως τότε που ο Θανάσης ήπιε 40 μπύρες σε ένα διήμερο γαμήλιο γλέντι στα Κουφάλια Θεσσαλονίκης, κάτι που του έδωσε το παρατσούκλι "Σαράντας" στη Βόρεια Ελλάδα - υπάρχουν σχετικές μαρτυρίες του προσωπικού στο κέτερινγκ. Αυτές οι ιστορίες είναι αστείες επειδή είναι αληθινές και όταν δεν είναι αστείες, γελάω συνήθως περισσότερο. Σε κάθε περίπτωση είναι αργά: αγοράσατε ήδη το άλμπουμ.