«Τό πρόσωπο δέν μπορεῖ νά ἀπομονωθεῖ. Δέν ὑπάρχει παρά μόνον ἐν κοινωνία καί πραγματώνεται ἀνάλογα μέ τό ἐνδιαφέρον του γιά τόν ἄλλον καί μέ τό ἐνδιαφέρον τοῦ ἄλλου γι’ αὐτό. Εἶναι τό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ Χριστός ἔδειξε τήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου γενόμενος προσωπικός ἄνθρωπος. Ἐν Χριστῷ ἀποκτοῦμε τήν ἀληθινή ἀνθρωπινότητα… Ὁ Χριστός, πάνω στόν Σταυρό, πάσχει γιά τούς ἄλλους, ὄχι γιά τόν Ἑαυτό Του.

Ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται ὁ σύνδεσμος μεταξύ τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τοῦ μυστηρίου τοῦ προσώπου. Ὁ ἄνθρωπος ἐπί τῆς γῆς περνᾶ δοκιμασίες. Καθένας σηκώνει σταυρό. Κι ὁ σταυρός εἶναι βαρύς καί ἄνευ σημασίας, ὅταν δέν ἔχουμε κάποιον πλάι μας νά μᾶς παρηγορεῖ. Ὅταν βρίσκουμε ἕνα τέτοιο πρόσωπο, ὁ σταυρός μᾶς γίνεται λιγότερο δυσβάστακτος καί τό νόημά του ἀποκαλύπτεται. Ἡ καταφατική ἔννοια τοῦ σταυροῦ εἶναι ὅτι μᾶς ἐπιτρέπει νά αὐτοπραγματωθοῦμε ὡς ἄνθρωποι… Ὁ σταυρός πού μέ σώζει δέν εἶναι τά δικά μου βάσανα, ἀλλά τά βάσανα τῶν ἄλλων: πάσχει γιά μένα, πάσχω γιά ἐκεῖνον…»