Αφετηρία της παρούσης μελέτης υπήρξεν εν υπόμνημα εις το χωρίον των `Εννεάδων`: `ούτε ουν τι ούτε ποιόν ούτε ποσόν ούτε νους ούτε ψυχή· ουδέ κινούμενον ουδ` αυ εστώς, ουκ εν τόπω ουκ εν χρόνω, αλλά το καθ` αυτό μονοειδές, μάλλον δε ανείδεον προ είδους ον παντός, προ κινήσεως, προ στάσεως· ταύτα γαρ περί το ον, α πολλά αυτό ποιεί`, το οποίον ανεκοινώθη υπό του γράφοντος την 25 Ιουνίου 1956 εις το περί Πλωτίνου φροντιστήριον του καθηγητού G. Ralfs εν Αμβούργω. Το μελέτημα εκείνο απετέλεσε τον `σπερματικόν λόγον` της ανά χείρας διατριβής.
Την ανάπτυξιν της εργασίας διέκοψεν εν Αϊδελβέργη βαρυτάτη ασθένεια, αλλ` εις το βίωμα του πόνου, της εγκαταλείψεως και του ερχομένου θανάτου έζησεν ο γράφων την μεταλλαγήν της θεωρητικής απασχολήσεως εις πρόβλημα ζωής. Εις το υπ` αριθ. 12 δωμάτιον του γερμανικού νοσοκομείου ησθάνθη εντός του την μετάπτωσιν της ερωτήσεως περί Θεού εις ερώτησιν τον Θεού περί αυτού ως ερωτώντος, την μετατροπήν της σχέσεως `Εγώ-αυτό` εις `Συ-εγώ`, την μετουσίωσιν του θέλω εις γενηθήτω. Εις την ασθένειάν του οφείλει ουχί μόνον ολόκληρον την προσωπικήν στάσιν του έναντι της ερωτήσεως του έργου αυτού, αλλ` ό,τι αγιώτερον ηξιώθη να βιώσει μέχρι σήμερον.
Ότε η ασθένεια παρήλθεν, η μελέτη του δεν ήτο πλέον απλή ενασχόλησις, αλλ` αγών καταξιώσεως. Έκτοτε, καθ` όλον το διάστημα της εν τω εξωτερικώ διαμονής του, εθεώρησε την συστηματικήν σπουδήν της περί Θεού ερωτήσεως ως `μέγιστον μάθημα`. Σκοπός του υπήρξεν η αυτολύτρωσις, προϋπόθεσιν της οποίας εθεώρει την γνώσιν. Εις το τέλος της εργασίας του είχεν αντιληφθή, ότι το τελευταίον της γνώσεως προ του Υπερβατικού είναι η αυτοσυνείδησις της συμβατικότητος του κοσμικού της Είναι ότι εις την ερώτησιν περί Θεού, η οποία ζητεί να πραγματευθή ό,τι αναιρεί τον κόσμον των πραγμάτων, δεν δίδει την απάντησιν ο λόγος, το ερωτηματικόν της πραγματικότητας, αλλ` εν `ρήμα`, το οποίον οφείλει να μη κατάγηται `εκ του κόσμου τούτου`, εφ` όσον θα ωμίλει περί τον Υπερπραγματικού και ότι ο λόγος, η τάσις από του ενθάδε προς το επέκεινα, ούτε ενθάδε ούτε επέκεινα, αλλ` ο σύνδεσμός των, εάν θα είναι πιστός εις εαυτόν, θα μείνει `αδόκιμος περί την πίστιν` και το `δοκίμιον της πίστεως`, διά της συνειδήσεως όμως των ορίων και δια τον υπερβατισμού του, θα είναι η αξίωσις και η καταξίωσις της πίστεως, ως υπευθύνου, ενσυνειδήτου και αγωνιστικής υπερβάσεώς του ουχί εκ του κόσμου προς τον Θεόν, αλλ` εκ του Θεού προς τον κόσμον. [...] 12 Δεκεμβρίου 1957, Σπυρίδων Κυριαζόπουλος

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]