Οι µακρινοί ήλιοι, στο απροσµέτρητο χάος του Απέραντου, έστελναν το παλλόµενο φως τους στη Γη 

και την κοσµούσαν µε χρώµατα και σχήµατα... 

Ένας πίνακας στην τρέλα της ανεξήγητης Δηµιουργίας.

Στους µπερδεµένους κρίκους της αλυσίδας: 

στο «πώς» και στο «γιατί»... Οι απορίες όρµησαν 

σαν χείµαρροι στο µυαλό και µε παρέσερναν 

–όπως οι «πολυµήχανες παρθένες»– στην επανάληψη 

της αµαρτίας: στις ίδιες σκουριασµένες απορίες, 

που παραµένουν αιώνια στο σκονισµένο ράφι. 

Στα ίδια σκοτεινά µονοπάτια της απώλειας. 

Στη µηδαµινότητα του «ΟΛΟΥ»: «Πού βρίσκοµαι; 

Πώς και γιατί βρέθηκα εδώ; Και τι είναι το “εδώ;”»