Ο Leo Strauss (1899-1973) υπήρξε καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Η πολιτική φιλοσοφία αποτέλεσε τον κεντρικό άξονα αναφοράς και συγχρόνως τον πυρήνα του πολυσχιδούς έργου του, το οποίο, με αφετηρία τις περιπλανήσεις του στην Πλατωνική και Αριστοτελική πολιτική φιλοσοφία, αγκάλιασε το σύνολο της ιστορίας της Δυτικής σκέψης και παράδοσης σε πεδία αιχμής, τα οποία εν πολλοίς παραμένουν αμφίλογα κληροδοτήματα των φιλοσοφικών, ιστορικών, κοινωνικοπολιτικών αλλά και αισθητικών ερευνών μέχρι σήμερα. [...] Στο ανά χείρας δοκίμιό του, ο Strauss ασχολείται με τη στάση του ιστορικισμού και τη συνεισφορά του στην ερμηνεία των φιλοσοφικοϊστορικών ιδεών. Όπως παρατηρεί ο Olivier Berrichon-Sedeyn παρουσιάζοντας το έργο του Strauss "Η Πόλη και ο Άνθρωπος", ο ιστορικισμός είναι "περισσότερο σύγχρονος και, αν μπορούμε να πούμε, περισσότερο βαθύς από τον θετικισμό κατά το μέτρο που λαμβάνει υπ' όψη του αυτό που ο θετικισμός είναι ανίκανος να κατανοήσει: τον ίδιο τον [ανθρώπινο] Λόγο..." (Leo Strauss, La Cite de l' Homme, εκδ. Agora, Παρίσι 1987). Από αυτή την αφετηρία εκκινώντας, ο Strauss αναπτύσσει την προβληματική του ιστορικισμού και των βασικών του αιτημάτων, κυρίως μάλιστα την ιστορικιστική προβληματική της αντικατάστασης των κλασικών ερωτημάτων σχετικά με τη φύση των πολιτικών ζητημάτων, του κράτους και του ανθρώπου, ερωτημάτων τα οποία έχουν τεθεί με ένταση τόσο από τη φιλοσοφική σκοπιά, όσο και από τη σκοπιά της πολιτικής επιστήμης, ερωτημάτων σχετικά με το νεωτερικό κράτος, τη νεωτερική διακυβέρνηση, την τρέχουσα πολιτική κατάσταση και τον νεωτερικό άνθρωπο. (Στέφανος Ροζάνης, από τον Πρόλογο)