Η ελληνική ποίηση, ύστερ` από τη λάμψη της κρητικής ακμής στον 17ο αιώνα, δεν θα ξαναγεννηθή παρά στις αρχές του 19ου. Ο 18ος αιώνας (κι αυτό είναι φαινόμενο γενικότερα ευρωπαϊκό) είναι αντιποιητικός. Τα "Άνθη ευλαβείας" στην αρχή του αιώνα είναι μια μεμονωμένη εμφάνιση στο δεύτερο μισό, στον ένα χώρο του Ελληνισμού, στα Εφτάνησα, μια πλειάδα ζακυθινών στιχουργών θα δώση είτε παραλλαγές του κοινού και τετριμμένου "ανακρεόντειου" θέματος, είτε θα πολωθή γύρω από τα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα που συγκλονίζουν τα νησιά με τις νίκες του Βοναπάρτη (1797). 
Ξεχωρίζουν ο Νικόλαος Κουτούζης με την ελευθεριάζουσα και καυστική του σάτιρα, και ο Αντώνιος Μαρτελάος, φανατικός δημοκράτης, υμνητής των Γάλλων ελευθερωτών. Στην άλλη περιοχή του Ελληνισμού, στο Φανάρι και στις παραδουνάβιες ηγεμονίες (όπου αναπτύσσεται τώρα η παιδεία με τη γόνιμη επίδραση του ευρωπαϊκού διαφωτισμού), μετριότατοι στιχουργοί εκφράζουν το θέμα του ερωτικού καημού σε γλώσσα ατημέλητη και ανάμεικτη, και με κάποια μελαγχολία που θυμίζει περισσότερο Ανατολή. Ο φημισμένος στην εποχή του Καισάριος Δαπόντες, αφόρητα πεζολόγος και πολυγράφος, έχει κάπου κάπου μερικές καλύτερες στιγμές ειρωνείας και χιούμορ. Ακόμη και από τον "θούριο" του Ρήγα λείπει η γνήσια ποιητική πνοή.