Ο Δημήτριος Ι. Αντωνίου γεννήθηκε το 1906 από Κασιώτες γονείς στη Μπέιρα της Μοζαμβίκης, που ήταν τότε πορτογαλική αποικία. Το 1912 έρχεται στην Αθήνα όπου ολοκληρώνει τις εγκύκλιες σπουδές του και γράφεται στη Φιλοσοφική Σχολή την οποία θα εγκαταλείψει το 1928 για χάρη της θάλασσας. Γίνεται δόκιμος του Εμπορικού Ναυτικού, αρχίζοντας ταξίδια στις υπερπόντιες θάλασσες με το ελληνικό φορτηγό `Πηλεύς`. Το 1934 παίρνει το δίπλωμα του πλοιάρχου. Ως το 1940 εργάζεται στις γραμμές του Αιγαίου μένοντας κάθε Δευτέρα στην Αθήνα. Στις τακτικές συναντήσεις -τις περισσότερες φορές στην `Ταβέρνα του Μπαρμπαγιάννη` στα Εξάρχεια- με φίλους, συμμετέχουν αρκετοί από τους πιο αξιόλογους ποιητές της γενιάς του. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τον βρίσκει έφεδρο μάχιμο αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού σε τορπιλοβόλο ενώ μετά τον πόλεμο ταξιδεύει σαν κυβερνήτης στα κρουαζιερόπλοια `Αχιλλεύς` και `Αγαμέμνων`. Συνολικά ταξίδεψε σαράντα χρόνια (1928-1968). Πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου του 1994. [...]
Ο Μίμης Σουλιώτης είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Νηπιαγωγών της Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και υπεύθυνος της βιβλιοθήκης του. Επίσης, είναι ο ιδρυτής του "Βαλκανικού Ασύλου Ποίησης" στις Πρέσπες. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: "Σβούρα", Τραμ, 1972, "Ποιήματα εν παρόδω", Τραμ, 1974, "Βαθιά επιφάνεια", Κέδρος, 1992, "Αβγά μάταια", Ερμής, 1998, "Περί ποιητικής", Ερμής, 1999, "Υγρά", Ερμής, 2000, "Ήλιος στην σκοτία", Ερμής, 2001, "Παλιές ηλκίες", Ερμής, 2002. Είναι υπεύθυνος της σειράς "Ανθολόγος Ερμής" των εκδόσεων "Ερμής", ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Δυτικής Μακεδονίας και μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Ο Μανόλης Μαυρολέων, γεννήθηκε στη Ρόδο το 1958 και έμαθε τα πρώτα γράμματα στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κάσο. Σπούδασε φαρμακευτική στη Γένοβα και την Αθήνα. Γράφει και φαντάζεται ιστορίες από 8 χρονών. Εκτός από το παραμύθι με τίτλο "Ο Χρονομάστορας" κυκλοφορούν ακόμη "Το αφηρημένο αστέρι" (εκδόσεις Κέδρος), "Κίκο, η κότα που έμαθε να πετάει!..." (εκδόσεις Πατάκη) το μυθιστόρημα "Να σου κάμω την ιστορία μου...". Είναι παντρεμένος με την ηθοποιό Τόνια Μάνεση και έχει μία κόρη την Αγγελική.
Δ.Ι. ΑΝΤΩΝΙΟΥ (1906-1994) Ο Δημήτριος Αντωνίου γεννήθηκε στην Μπέιρα της Μοζαμβίκης και καταγόταν από μεγάλη ναυτιλιακή οικογένεια της Κάσου. Πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στη γενέτειρά του και στο Σουέζ και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του το 1912. Φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ασχολήθηκε παράλληλα με την εκμάθηση ξένων γλωσσών και ερασιτεχνικά με την ορυκτολογία, τη βοτανική, την εντομολογία, τη ζωολογία, τη μουσική. Από το 1928 ακολούθησε στρατιωτική καριέρα στην εμπορική ναυτιλία και έφτασε ως το βαθμό του πλοιάρχου. Συνταξιοδοτήθηκε το 1968. Κατά τη διάρκεια του ελληνογερμανικού πολέμου υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός στο αντιτορπιλικό Κείος. Νέος μπήκε στον κύκλο του Παλαμά και γνωρίστηκε με τους Κωνσταντίνο Τσάτσο, Γιώργο Σεφέρη, Οδυσσέα Ελύτη και τους άλλους λογοτέχνες της λεγόμενης γενιάς του Τριάντα, με τους οποίους συμπορεύτηκε στην ανανέωση του ελληνικού ποιητικού λόγου. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1936 από τις σελίδες των Νέων Γραμμάτων με τη δημοσίευση ποιημάτων που κρίθηκαν ευνοϊκά από το Γιώργο Σεφέρη. Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές (Ποιήματα, Ινδίες [Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης - 1967], Χάι-Κάι και Τάνκα [Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης - 1972]), ενώ πολλά έργα του (ποιήματα, λογοτεχνικά δοκίμια, μεταφράσεις) βρίσκονται δημοσιευμένα σε εφημερίδες και περιοδικά. 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Δ.Ι.Αντωνίου βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Δ.Ι.Αντωνίου», Η ελληνική ποίηση · νεωτερικοί ποιητές του Μεσοπολέμου, σ.200-201 (της εισαγωγής) και 298 (της ανθολογίας). Αθήνα, Σοκόλης, 1979, Χατζηφώτης Ι.Μ., «Αντωνίου Δημήτριος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας2. Αθήνα, Χάρη Πάτση, [1968] και χ.σ., «Αντωνίου Δημήτριος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό1. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
