Πλευρικά Η Εύα είχε κάποτε μια μάνα. Ποτέ δεν τη γνώρισε μα ούτε και ποτέ ζήτησε να τη δει. Λογαριασμός δικός της. Παρ΄ όλα αυτά και για να συνεχίσω, έχω μιαν απορία: τι όνομα συζύγου δηλώνει στην ταυτότητα και ποιος ειν΄ ο πατέρας; Λέει μάνα μόνο μάνα λέει και δείχνει πλευρό. [κλίμακα αττική] Υπάρχουν μέρες που δεν αντέχω τίποτα· κανέναν. Διαδρομές με το μετρό και τον ηλεκτρικό: στάση Αττική, στάση Ομόνοια, άνθρωποι που τα χέρια τους δεν ξέρουν τι να κάνουν, εγώ που ανάξια διαχειρίζομαι όσα μου δόθηκαν, ο καφετζής και η λατέρνα με τ΄άδειο πανέρι, η τσιγγάνα που με κυνηγά στην Κοραή να μου πει κάτι που ξέρω ήδη (: πως είμαι απάντρευτη και με ζηλεύουν), μια χροιά εκφωνητή που κάποτε αγάπαγα, τα καλημέρα σας, τα καλησπέρα, τα ζώα πριν τη σφαγή, τα σταυρωμένα πρόβατα κι οι φόλες, οι ψεύτες ζητιάνοι, τα δακρυγόνα στις απεργίες, οι πορείες. Χάνω την ασταθή μου ισορροπία. Πέφτω στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. Mind the gap. Παρακαλώ, υπολόγισε καλά το κενό. Υπολόγισε με. Αρπάζομαι από κλίμακα άχτιστη, μετέωρη. Πρέπει να βγω στο φως. Αιτούμαι φως. Ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά της με μανία. Μπλέκονται τα κορδόνια των παπουτσιών μου μεταξύ έκτου και έβδομου. Οι ίδιες και οι ίδιες εξετάσεις κάθε μέρα: μνήμη θανάτου/ πένθος χαροποιό -πένθος χαροποιό/ μνήμη θανάτου. Φωνή στο λαρύγγι: αξίωσέ με έ ν α σκαλί ακόμα. Επίτρεψέ μου να τολμήσω πάλι κι ας σωριαστώ. Πεθαίνω κάθε μέρα απ΄ το πάθημά μου.