[...] Οι Πέρσες, που παρουσιάστηκαν το 472 π.Χ. ως δεύτερο δράμα μιας τριάδας τραγωδιών με διαφορετική υπόθεση, απελευθερώνονται από την καθιερωμένη θεματική τριλογία. Εξάλλου, το έργο εκφράζει έναν μοναδικό σεβασμό απέναντι στις άλλες διασωθείσες τραγωδίες, διότι ο ποιητής αναπτύσσει, στα πλαίσια του μύθου, μια ιστορική πραγματικότητα ζώσας επικαιρότητας, ήτοι τη νίκη των Ελλήνων έναντι των περσικών στρατευμάτων του Ξέρξη. Η αλήθεια είναι ότι ο δράμα δεν έχει ως στόχο την πατριωτική εξύμνηση της ελληνικής στρατιωτικής δύναμης. Οι σκηνές διαδραματίζονται στο στρατόπεδο των ηττημένων, στα ανάκτορα της Σούσας, και έχουν στόχο η χωρική διάσταση να δώσει στην ιστορία μια μεγαλοπρέπεια μυθικών διαστάσεων. Κατ` αυτό τον τρόπο αναβίωσε η επίπονη εμπειρία του πολέμου στην ψυχή του περσικού λαού.
Η βασίλισσα (Άτοσσα), μητέρα του Ξέρξη, και ο χορός των γηραιών Περσών συμβούλων μαθαίνουν τα νέα της καταστροφής της Σαλαμίνας και της οπισθο χώρησης μέσω της Θράκης. Ο θρήνος του χορού και της Άτοσσας προκαλούν την εμφάνιση του φαντάσματος του Δαρείου, το οποίο τους πληροφορεί ότι η ήττα ήταν θέλημα των θεών και ότι ήρθε ως τιμωρία για την αλαζονεία του περσικού λαού και του βασιλιά του. Η τραγωδία τελειώνει με τον θρήνο που συνοδεύει την άφιξη του Ξέρξη, του αλλοπαρμένου βασιλιά που παρουσιάζεται με σκισμένα ρούχα. Το ενδιαφέρον του έργου είναι μεγάλο και όσον αφορά στη δομή. Οι Πέρσες που συντέθηκαν για δύο μόνο υποκριτές εμπιστεύονται στον χορό το εξέχον μέρος της βασικής δραματικής πλοκής τους, ενώ είναι χαρακτηριστική η στατικότητά τους και ο αρκετά λιτός σκηνικός διάκοσμος. Τα προαναφερθέντα στοιχεία οδήγησαν τους μελετητές να αναγνωρίσουν στους Πέρσες μια τραγωδία αρχαϊκής θεμελίωσης, δεμένη ακόμα άρτια με τη δομή της αρχέγονης τραγωδίας όπου οι χορικές ωδές είχαν τον πρώτο λόγο έναντι των διαλογικών μερών, οι ήρωες διαπνέονταν από μια αυστηρή σοβαρότητα και ο χορός κατείχε την κύρια θέση. [...]
Ο Κώστας Λάνταβος γεννήθηκε στην Τερψιθέα της Λάρισας το 1949. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στην παθολογία, την οποία ασκεί στη Λάρισα. Οι πρώτες του ποιητικές συλλογές ήταν: "Πορεία" (1980), "Χαμαιλέοντες και σαλτιμπάγκοι" (1985), "Νυκτόβιος συλλέκτης" (1989), "Το σπάταλο φως" (1993), "Εκ Θεού αντιμισθία" (1997). Συμμετείχε στην έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού "Γραφή". Μετέφρασε στα ελληνικά ποιήματα των Ουίλιαμ Μπλέηκ, Έζρα Πάουντ, κ.ά., και ασχολήθηκε με την κριτική βιβλίου.
Αισχύλος (525 - 455 π.Χ.). Υπήρξε πολύ μεγάλος τραγικός ποιητής της αρχαίας Ελλάδας, ίσως και μεγαλύτερος απ όλους γενικά τους άλλους ομοτέχνους του. Ήταν επίσης αρχιτέκτονας, σκηνοθέτης και μουσικός. Από τα έργα του 67 χάθηκαν και μόνο 7 διασώθηκαν ("Προμηθέας Δεσμώτης", "Ικέτιδες", "Πέρσες" και "Επτά επί Θήβαις", καθώς και η τριλογία του υπό τον τίτλο "Όρέστεια" που περιλαμβάνει τα μερικότερα έργα: "Αγαμέμνων", "Χοηφόροι" και "Ευμενίδες"). Ο Αισχύλος διακρίθηκε σαν μαχητής στο Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα. Πήρε εξάλλου, 13 πρώτα βραβεία από έργα του, εκτός από τα δεύτερα και τρίτα, που κατά καιρούς του απονεμήθηκαν σε αντίστοιχους διαγωνισμούς. Με το Αισχύλο η αρχαιοελληνική τραγωδία εξελίχθηκε, από τον αρχικό διθύραμβο, σε πολυπρόσωπη παράσταση και έφθασε στο μεσουράνημά της. Το ύφος του διακρίνεται για τη μεγαλοπρέπειά του, το όλο δε έργο του για το βάθος, την πρωτοτυπία στη μορφή και την ισχυρότατη φαντασία του μεγάλου ποιητή. Κατά γενική, σχεδόν, αναγνώριση ο Αισχύλος υπήρξε μέγας και, από κάθε άποψη, ασύγκριτος δημιουργός. Πέθανε από ατύχημα στη Γέλα της Σικελίας, σε ηλικία 70 ετών, και τάφηκε εκεί. Κατά σχετική ανεπιβεβαίωτη παράδοση, μια χελώνα, πέφτοντας στο κεφάλι του από ψηλά, τον σκότωσε. Στον τάφο του οι Σικελοί Έλληνες ανάγειραν μετά μνημείο, στο οποίο χάραξαν επίγραμμα, που το είχε φτιάξει ο ίδιος ο Αισχύλος, διαισθανόμενος ίσως πως το τέλος του πλησίαζε.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
