Η περιβαλλοντική εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει ήδη τη μικρή της ιστορία. Αρκετές χιλιάδες μπαρουτοκαπνισμένοι εκπαιδευτικοί έχουν εμπλακεί στις διαδικασίες της περιβαλλοντικής ουτοπίας. Αγωνίζονται με νύχια και με δόντια, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, με ήλιο και με βροχή, με Διευθυντές που βοηθούν ή όχι, με συναδέλφους που συμπαραστέκονται ή όχι, με γονείς που συνήθως αδιαφορούν, με θεσμικό πλαίσιο τουλάχιστον περίεργο, με εξωτερική βοήθεια ασήμαντη, με, και χωρίς. Κι όμως, πολλοί από αυτούς κατορθώνουν να εγκαταστήσουν θαυμάσιες σχέσεις με τους μαθητές, να τους εισάγουν στην μάθηση μέσα από τη δράση και την εμπειρία, να αναδείξουν τη δυναμική των μαθητικών ομάδων σε τοπικό επίπεδο, και όλα αυτά με την αυτενέργεια και την δημιουργική τρέλα των εκπαιδευτικών. Είναι αυτοί που ξέρουν να σωπαίνουν για να ακούσουν τα παιδιά το αηδόνι, είναι αυτοί που θα αφήσουν τα παιδιά να βρέξουν τα πόδια τους στο ποτάμι, είναι αυτοί που θα φάνε μαζί με τους μαθητές τους ένα πορτοκάλι κάτω από ένα δέντρο. Το βιβλίο αυτό μπορεί να βοηθήσει, δίνοντας απαντήσεις σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Μπορεί να βοηθήσει έναν νεοφώτιστο να αρχίσει με αξιώσεις ένα πρόγραμμα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, έναν «υποψιασμένο» να σκεφτεί λίγο πιο βαθιά το ζήτημα, μπορεί να δώσει σε όσους «ψάχνουν» ένα στιβαρό πλαίσιο ερωτημάτων και αξόνων, για να προχωρήσει ακόμη περισσότερο η δημιουργική σκέψη και συζήτηση σχετικά με την Π.Ε. στην Ελλάδα. Οι παρατηρήσεις και ιδέες για την βελτίωσή του είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτες από τους συγγραφείς.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]