Η θέση του ανθρώπου απέναντι στο σύμπαν που δεν δημιουργήθηκε ούτε κυβερνάται από θεούς.

Μια θεωρία για την εξέλιξη των ειδών που προαναγγέλλει τον Δαρβίνο, μια θεολογία που ιχνογραφεί την Περί Θεού αυταπάτη του Ντόκινς και εορτάζει τη θνητότητά της ψυχής, ένα σύμπαν κατάστικτο από άπειρους κόσμους που γεννιούνται και πεθαίνουν, μια προτροπή για σεξ χωρίς ρομαντικές προσμείξεις, ένας Οδηγός Ευτυχίας που δεν καταδέχεται μεταφυσικές παρηγοριές. Η ποιητική εκδοχή του χαμένου Περί Φύσεως του Επίκουρου, η οποία παρέμεινε κρυμμένη στα υπόγεια ενός γερμανικού μοναστηριού και όταν ανακαλύφθηκε, το 1417, έγινε η πρώτη σπίθα της Αναγέννησης και επηρέασε προσωπικότητες όπως τον Βιργίλιο, τον Οβίδιο, τον Κικέρωνα, τον Μποτιτσέλι, τον Γαλιλαίο, τον Βολταίρο, τον Δαρβίνο, τον Μακιαβέλι, τον Τόμας Τζέφερσον, τον Αϊνστάιν και άλλους πάρα πολλούς και σημαντικούς.

Η πρώτη σύγχρονη έμμετρη μετάφραση του έπους συνοδεύεται από εκτεταμένη μελέτη του Θεόδωρου Παπαγγελή η οποία χωρίζεται σε τρία κεφάλαια. Στο πρώτο παρουσιάζονται τα σημαντικότερα φιλοσοφικά ρεύματα των τελευταίων προχριστιανικών αιώνων, ο στωικισμός και ο επικουρισμός. Το δεύτερο αναφέρεται σε θέματα του λουκρήτειου έπους, όπως είναι τα άτομα, το σύμπαν, το ερωτικό πάθος, η θνητότητα της ψυχής, οι θεοί και η θρησκεία, οι απαρχές της ζωής και η εξέλιξη του πολιτισμού και των κοινωνιών. Το τρίτο κεφάλαιο αναδεικνύει την υποδοχή και επίδραση του έργου από τις πολεμικές ενστάσεις των πρώτων χριστιανών και την σχεδόν ολική εξαφάνισή του τον Μεσαίωνα, μέχρι την πολυσχιδή παρουσία του από την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό μέχρι τις νέες επιστημονικές θεωρίες του 21ου αιώνα. 

Η έκδοση συμπληρώνεται με σημειώσεις και ευρετήριο ονομάτων.