Όταν μου έγινε η πρόταση να εκδοθούν σ΄ έναν τόμο οι μεταφράσεις μου πέντε κειμένων του Samuel Beckett, το πρώτο που σκέφθηκα ήταν ότι, όπως είθισται, θα έπρεπε ίσως να προταχθεί μια εισαγωγή που να παρουσιάζει ουσιαστικά το συγγραφέα και το έργο του. Πώς όμως αυτό να καταστεί δυνατόν αξιοπρεπώς, όταν -όπως μου δόθηκε επανειλημμένως η αφορμή να ξεκαθαρίσω προλογίζοντας προ ετών τις αναγνώσεις των πρώτων τριών από αυτά τα κείμενα στην Εταιρεία Σπουδών της Σχολής Μωραΐτη- δεν είμαι μελετητής του Beckett, αλλά απλώς ένας περιπαθής αναγνώστης του; [...] Επί της ουσίας, μπορεί κανείς να επισημάνει ότι και στα πέντε αυτά κείμενα κυρίαρχη είναι είτε η ψυχρή είτε η αγχώδης διαπίστωση της συντελεσμένης, ή της συντελούμενης, ή της επερχόμενης αδήριτα φθοράς, - με υπολανθάνοντα δε, παρά τη στοιχειοθετούμενην έτσι αντίφαση, τον ίμερο (όπως επανειλημμένως διαβάζουμε, διατυπωμένο αναλόγως του "μύθου" κατά ποικίλους τρόπους) "αυτό κάποτε να πάρει τέλος", που σημαίνει, σε τελευταία ανάλυση: να ολοκληρωθεί η επιστροφή στην ανυπαρξία. Και ακόμη (ίσως μάλιστα να έπρεπε να πω: και πρωτίστως) ότι και τα πέντε εκτυλίσσονται υπό το ζώδιον της μοναξιάς, μιας μοναξιάς αναπότρεπτης και αμάχητης. [...] Και στα πέντε αυτά κείμενα συναντάει κανείς τις προσφιλείς στον Beckett επαναλήψεις, που πραγματοποιούν μια βαθμιδωτή προσέγγιση στα εκάστοτε αναφερόμενα, δίνοντας κάθε φορά μια πληρέστερη, συνήθως δε ζοφερότερη, εικόνα. Συχνά παρουσιάζονται ως "επωδοί" (refrains), φορτισμένες είτε με μια διάθεση σκώμματος, είτε με την πρόθεση να υπογραμμιστεί το πικρά ανασφαλές των λεγομένων. Βρίσκουμε επίσης συχνά τη γνώριμη επίδοση του Beckett να χρησιμοποιεί αριθμούς, αριθμητικές αλληλουχίες, γεωμετρικούς καθορισμούς. Και αισθάνεται κανείς ότι ο Beckett καταφεύγει σ΄ αυτές τις ακριβολογίες για να βρει ένα είδος συμπαράσταση, - στη "Συντροφιά" άλλωστε γράφεται ρητώς ότι "στις δύσκολες ώρες τα νούμερα σού είναι συμπαράσταση" και ότι "η προπαίδεια σού είναι βοήθεια, απάνεμο λιμάνι". [...] (Από την εισαγωγή του Νάσου Δετζώρτζη)